Τὸ παρακάτω κείμενο κυκλοφορεῖ στὸ διαδίκτυο μὲ τὸν τίτλο:
- «Ὁ γνωστός μου - ἄγνωστος ἱερέας — Ὁ Λευΐτης ποὺ ἔκανε ἅλμα πιὸ γρήγορο ἀπὸ τὴν φθορά».
* * *
Κι αφού έλειπε ο Γιώργης, «Θα βοηθήσετε εσύ με τον Νικηφόρο το σαββατοκύριακο», είπε ο πάτερ…
Και είδα τον παπά, που ήξερα τρία χρόνια τώρα ως πνευματικό μου, μα ακόμα ο ανάξιος δεν γνώριζα, να έρχεται στην εκκλησία, στις 3 τα μεσάνυχτα…
Και να διαβάζει όλα τα ονόματα, των εκατοντάδων ζώντων και κεκοιμημένων, υπέρ υγείας και αναπαύσεως…
Είδα να ξεκινά την εξομολόγηση ώρα 10 πρωινή, με το τέλος της λειτουργίας, και όταν ξαναπήγα στις 4, πάλι εκεί τον βρήκα τον παπά...
Είδα με το πέρας του εσπερινού, να λέει πως έχει τα «ραντεβού»…
Και μείναμε να βοηθήσουμε – μην είναι έρημη η εκκλησία – να βρίσκουν κάποιον οι ερχόμενο
Και μέχρι αργά τη νύχτα, φόρτωνε ο Ιερέας στο πετραχήλι του, καημούς και βάσανα από αμαρτωλούς και ασώτους, ηθικολόγους φαρισαίους, που πάσχιζαν να γίνουν τελώνες, κι αλαφιασμένους απόκληρους…
Κι έφτασε πάλι 10 βραδινή, να τελειώσει ο παπάς, να μαζευτεί γοργά…
Το ράσο του, το σημειωματάριό του…
Και είχε περάσει 19 ολόκληρες ώρες μέσα στην εκκλησία εκείνος ο παπάς…
Και ερχόταν – έφευγε ο κόσμος, και όλο εκεί τον έβρισκε…
Και κανείς δεν είχε καταλάβει, πως ακόμα δεν είχε πάει σπίτι του ούτε αν δίψασε, αν έφαγε, αν ξεκουράστηκε…
Και ξημέρωσε Κυριακή και στις 3 την νύχτα πάλι ξανά-μανά τα ίδια… (πότε ξεκουράστηκε; πότε πρόλαβε να κοιμηθεί...)
Και μνημόνευε πάλι τα ονόματα ο αφανής λειτουργός του Θεού, μέχρι ν’ αρχίσει λειτουργία…
«Βρε πόσα δεν νογάει ο κόσμος για τον παπά της ενορίας του...» συλλογίστηκα κουτουλώντας από την νύστα…
Και σκέφτηκα τη μωρία του Σταυρού, την σαλότητα των Αγίων, τον Άγιο παπά-Νικόλαο Πλανά, τα κομποσκοίνια των μοναχών, την πίστη στην Ανάσταση.
Κόντρα σε μία εποχή που όλα μυρίζουν θάνατο… τούτος ο σύγχρονος Λευίτης και απλούς Ιερομόναχος ευωδίαζε, χαράζοντας Αναστάσιμη πορεία…
Ο ταπεινός και «ασήμαντος» π. Γαβριήλ, ως ακάματος λειτουργός του Θεού, έκανε άλμα πιο γρήγορο από την φθορά…
Βάσταγε Θεέ μου τους σύγχρονους παπά - Πλανάδες του κόσμου τούτου.
Δεν νογάμε εμείς το έργο τους. Συγχώρεσέ μας…
Συγγραφὴ κειμένου: Δημήτριος Ρόδης
