Μᾶς ἀξίωσε καὶ φέτος ὁ δωρεοδότης Θεὸς νὰ πραγματοποιήσουμε τὴν καθιερωμένη γιὰ τὴν ἐποχὴ αὐτὴ (Μάϊο - Ἰούνιο) προσκυνηματική μας ἐκδρομή.
Γιὰ φέτος ἐπιλέξαμε τὶς γνωστὲς μονὲς τοῦ ἁγ. Πορφυρίου καὶ τοῦ ἁγ. Ἐφραίμ, στὸ Μήλεσι καὶ στὴν Ν. Μάκρη Ἀττικῆς ἀντιστοίχως.
Ξεκινήσαμε μὲ ἕνα λεωφορεῖο (συμπληρωμένο) λίγο μετὰ τὶς 7:00΄ τὸ πρωῒ καὶ ἀφοῦ κάναμε μία στάση στὸν δρόμο, φθάσαμε γύρω στὶς 11:00΄ στὸ μοναστήρι τὸ ὁποῖον ἵδρυσε ὁ σύγχρονος ἅγιός μας Πρφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης στὸ Μήλεσι τῆς Βόρειας Ἀττικῆς, κοντὰ στὸν Ὠρωπό.
Πρόκειται γιὰ γυναικεῖο Ἡσυχαστήριο, Μετόχι καλύτερα τοῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, τὸ ὁποῖον ἑδρεύει στὴν Ἀθήνα — γι’ αὐτὸ καὶ μνημονεύεται σ’ αὐτὸ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν.
Ἂν κάποιος θέλει νὰ μάθει περισσότερα, μπορεῖ νὰ πατήσει ἐδῶ.
Καταλαβαίνετε ὅτι τὸ μοναστήρι αὐτὸ εἶναι πλέον γνωστὸ ὡς μοναστήρι τοῦ ἁγ. Πορφυρίου καὶ αὐτὴ φυσικὰ ἡ ὀνομασία θὰ ἐπικρατήσει, διότι γιὰ τὸν ἅγιο Πορφύριο πηγαίνουν ἐκεῖ οἱ ἄνθρωποι. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὸ ἄλλο μοναστήρι ποὺ ἐπισκεφθήκαμε, αὐτὸ τοῦ ἁγίου Ἐφραὶμ — ἔτσι εἶναι γνωστό, παρ’ ὅτι τιμᾶται ἐν πρώτοις εἰς τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Θεοτόκου.
Στὸ μοναστήρι λοιπὸν τοῦ ἁγ. Πορφυρίου προσκυνήσαμε, θαυμάσαμε τὸν μεγαλοπρεπῆ ναό, τὴν ἁπλωσιὰ τοῦ χώρου (γενικῶς τῆς μονῆς) — ὅλα ἐκεῖ μαρτυροῦν τὴν ἁπλωσιὰ τῆς ἀγάπης ποὺ εἶχε μέσα στὴν καρδιά του ὁ μεγάλος αὐτὸς γέροντας τῆς ἐποχῆς μας.
Ὁ π. Πορφύριος ἅπλωνε τὴν ἀγάπη του σὲ ὅλους ἀνεξαιρέτως τοὺς ἀνθρώπους. Μποροῦσε νὰ μιλάει ὧρες μαζί τους γιὰ ὁποιοδήποτε θέμα καὶ να κηρύττει τὸν Χριστὸ χωρὶς οὔτε μιὰ φορὰ νὰ ἀναφέρει τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Διότι ὁ κόσμος σήμερα ἔχει χορτάσει κηρύγματα, μὰ τὸ σιωπηλὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης πουθενὰ δὲν ἀκούει.
Προσκυνήσαμε στὸ κελλάκι τοῦ γέροντα, ὅπου εἶναι τὸ κρεββατάκι ποὺ ἀναπαυόταν, τὸ πετραχηλάκι του, ὁ σταυρὸς μὲ τὸν ὁποῖον εὐλογοῦσε τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὰ ἄλλα ταπεινὰ ἔπιπλά του.
Προτοῦ φύγουμε μᾶς μίλησε ὁ κ. Φίλιππος γιὰ τὴν ζωὴ τοῦ ἁγίου. Ἡ περιγραφή του ἦταν θαυμάσια.
Ὁ π. Δημήτριος παίρνοντας γιὰ λίγο τὸν λόγο, τὸν εὐχαρίστησε καὶ τὸν ἐνημέρωσε ὅτι ἕνας ἐκ τῶν ὀκτὼ ἁγίων τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς μας εἶναι ὁ ἅγιος Ἀκάκιος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε καὶ αὐτὸς στὴν ἴδια Σκήτη (στὰ Καυσοκαλύβια) τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅπου καὶ ὁ ὅσιος Πορφύριος, τέσσερες περίπου αἰῶνες πρὶν βέβαια.
Ὁ π. Δημήτριος ὑπογράμμισε μὲ ἔμφαση ὅτι δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς πὼς πρῶτος ἀπὸ τοὺς τρεῖς ἁγίους ποὺ ἀνακηρύχθηκαν στὶς ἡμέρες μας, εἶναι ὁ ἅγιος Πορφύριος. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἔζησε τὰ περισσότερα χρόνια τῆς ζωῆς του καὶ ἄσκησε τὴν ποιμαντική του διακονία στὴν Ὁμόνοια, θέλει νὰ μᾶς δείξει ὅτι κάτω καὶ μέσα σὲ ὁποιεσδήποτε συνθῆκες μπορεῖ νὰ ἁγιάσει ὁ ἄνθρωπος, ἀρκεῖ νὰ τὸ θέλει. Τὰ «θέλω ν’ ἁγιάσω, μὰ δὲν μπορῶ» καὶ ἄλλες παρόμοιες ἀτάκες, ἴσως γιὰ τραγουδάκια ποὺ φιλοδοξοῦν νὰ γίνουν σουξέ, καλὰ νὰ εἶναι, δὲν στέκουν ὅμως πνευματικά. Οὔτε τὸ νὰ βάζει κανεὶς σκέψεις τοῦ τύπου· «ἂν ἐγὼ δὲν εἶχα αὐτὸν τὸν σύζυγο (ἢ τὴν σύζυγο), καὶ εἶχα γίνει μοναχὸς (μοναχή), τώρα θὰ εἶχα ἁγιάσει», καὶ ἄλλα τέτοια. Διότι αὐτὰ τὰ ἐμφυσᾶ ὁ Πονηρὸς στὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ τὸν τυραννᾶ καὶ νὰ τοῦ στερεῖ τὴν χαρά. Καὶ λέει στὸν παντρεμένο ὅτι ἂν εἶχε γίνει μοναχός, τὰ πράγματα θὰ ἦταν ἀλλιῶς· στὸν δὲ μοναχὸ λέει: «κοίτα τί καλὰ ποὺ εἶναι ὁ παντρεμένος μὲ τὴν οἰκογένειά του», κ.λπ.
. . .
Στὴν παραλία τῆς Ν. Μάκρης, ὅπου φθάσαμε κατὰ τὶς 2:00΄, περάσαμε τὸ μεσημέρι μας, ἐλεύθερα, μὲ τὴν ἰδιαίτερη παρέα του ὁ καθένας· ἄλλοι καθίσαν στὰ ταβερνάκια, ἄλλοι στὶς καφετέριες, ἄλλοι ἔκαναν τὴν βόλτα τους.
Ἀναχωρήσαμε γύρω στὶς 4:30΄ γιὰ τὴν μονὴ τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ, ὅπου καὶ τύχαμε ἀρίστης φιλοξενίας. Προσκυνήσαμε τὸ ἱερὸ σκήνωμα τοῦ ὁσίου, τὸν τάφο τῆς μακαριστῆς καὶ ἐν ὁσιότητι τελειωθείσης ἡγουμένης Μακαρίας τῆς καὶ εὑρούσης τὸ ἅγιον σκήνωμα (διαβάστε, ἂν θέλετε, γιὰ τὴν μακαριστὴ γερόντισσα πατῶντας ἐδῶ), καθὼς καὶ τὰ ἄλλα ἱερὰ σεβάσματα τῆς μονῆς — σώζονται, ὡς γνωστὸν ἐκεῖ καὶ εἰκόνες τοῦ μεγάλου ἁγιογράφου καὶ συγγραφέως Φώτη Κόντογλου. Λάβαμε μέρος στὴν ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ ἱεροῦ Ἀποδείπνου, πήραμε τὴν εὐχὴ τῆς γερόντισσας (ἡλικίας 100 ἐτῶν) καὶ ἀναχωρήσαμε ἔμπλεοι πνευματικῶν δωρεῶν καὶ χαρᾶς.
Μὲ μία στάση ποὺ κάναμε στὸ ὕψος τοῦ Ἁγ. Κωνσταντίνου, φθάσαμε στὴν Καρδίτσα γύρω στὶς 10:30΄.
♦
Ἦταν μία θαυμάσια, ἥσυχη, φιλική, παρεΐστικη ἐκδρομή, πολὺ χορταστικὴ τόσο πνευματικά, ὅσο καὶ ψυχαγωγικά.
Θέλω νὰ εὐχαριστήσω ὅσους συμμετεῖχαν, γιὰ τὴν ἄψογη συμπεριφορά τους, τὴν εὐγένειά τους, τὴν ἀγάπη τους, τὸ ἦθος ποὺ ἔδειξαν σὲ κάθε στιγμή.
Τὴν κ. Κυριακὴ Ἀντωνίου Κατσακιώρη εὐχαριστοῦμε πολὺ γιὰ τὶς ὡραῖες φωτογραφίες.
Εὐχαριστίες, τέλος, ἂς ἀναπέμψωμε πρὸς τὸν πανάγιο Θεὸ καὶ ἂς εὐχηθοῦμε νὰ μᾶς χαρίσει καὶ ἄλλες τέτοιες εὐκαιρίες καὶ στιγμές.
π.Δ.Θ.
