Ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο αποκληθείς Νικηταράς, ήρωας από τους λίγους της Επανάστασης του 1821, πέθανε «στην ψάθα», ως γνωστόν, επαιτών στα σοκάκια του Πειραιά. Η αρμόδια αρχή μάλιστα, η οποία χορηγούσε τα «πόστα» στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα-επαίτη μία θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή! Ήταν δε τόση η ένδεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού - η Πατρίδα δεν του είχε χορηγήσει σύνταξη - ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του - εκείνος μπορούσε να αντέξει περισσότερο την πείνα.
Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στ' αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δυνάμεως, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του. Έτσι, κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στο «πόστο» όπου επαιτούσε ο οπλαρχηγός. Μόλις ο Νικηταράς αντελήφθη τον ξένο, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι: «Τι κάνετε στρατηγέ μου;» ρώτησε ο απεσταλμένος. «Απολαμβάνω ελεύθερη πατρίδα!» απάντησε περήφανα ο ήρωας. «Μα, εδώ την απολαμβάνετε, καθισμένος στο δρόμο;» επέμενε ο ξένος που είχε εντολή να μάθει τι γίνεται. «Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά, αλλά έρχομαι εδώ για να παίρνω μία ιδέα πως περνάει ο κόσμος», αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.
Είδε κι απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει, χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας, όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγγί με χρυσές λίρες, ώστε να μην προσβάλει τον πένητα στρατηγό. Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγγί, το ψηλάφησε και φώναξε στον ξένο· «Σου έπεσε το πουγγί σου. Πάρε το, μην το 'βρει κανείς και το χάσεις!»
