Ἔξωθεν τῆς κόγχης τοῦ Ἱεροῦ Βήματος - Καθολικὸν παλαιᾶς Μονῆς Τιμ. Προδρόμου Ἀνατολῆς Κισσάβου - 23/6/2017
Μὲ ἐπιτυχία πραγματοποιήθηκε καὶ φέτος ἡ ἐκδρομὴ τῆς ἐνορίας μας, ποὺ εἶχε ὡς κύριους προορισμοὺς τὴν ἱερὰ μονὴ Τιμίου Προδρόμου Ἀνατολῆς Κισσάβου (πάνω ἀπὸ τὴν Ἁγιὰ Λαρίσης) καὶ τὰ ἱστορικὰ Ἀμπελάκια.
*
Τὴν Πέμπτη 22 Ἰουνίου καὶ ὥρα 8:00΄ π.μ. ξεκινήσαμε ἀπὸ τὸν ναό μας μὲ συμπληρωμένο τὸ λεωφορεῖο τῶν 50 θέσεων.
Τὴν πρώτη στάση κάναμε, βάσει τοῦ προγράμματος, στὰ ἱστορικὰ Ἀμπελάκια.
Ἡ φωτογραφία εἶναι τῆς κ. Κικῆς (Κυριακῆς Κατσακιώρη-'Αντωνίου)
Πρόκειται γιὰ τὸν γνωστὸ παραδοσιακὸ οἰκισμὸ ποὺ βρίσκεται σὲ ὑψόμετρο 400 μ. πάνω ἀπὸ τὴν κοιλάδα τῶν Τεμπῶν, στὶς δυτικὲς πλαγιὲς τοῦ ὄρους Ὄσσα — γνωστοῦ περισσότερο μὲ τὸ ὄνομα Κίσσαβος.
Ἐπισκεφθήκαμε τὸ φημισμένο ἀρχοντικὸ τοῦ Γεωργίου Schwartz (Σβὰρτς)[1] καὶ πήραμε τὸ ἀναψυκτικό μας στὴν ὄμορφη πλατεῖα τοῦ χωριοῦ.
Παρακάτω θὰ δεῖτε φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἀρχοντικὸ τοῦ Γ. Μαύρου, τὶς ὁποῖες τράβηξαν μὲ μεράκι κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐκδρομεῖς μας.
Τὸ ὄμορφο τζάκι στὴν αἴθουσα τῶν δεξιώσεων. Δὲν ἄναψε ποτὲ γιὰ νὰ μὴ φθαρεῖ ἡ διακόσμησή του.
Λαϊκὴ ζωγραφικὴ παράσταση περιοχῶν καὶ τοπίων τῆς ἀλησμόνητης γι' αὐτοὺς Κωνσταντινουπόλεως.
Τὰ νήματα ποὺ τοὺς ἔκαναν πλούσιους. Τὰ ἔβαφαν μὲ βαφὴ ποὺ παρήγαγαν ἀπὸ τὸ φυτὸ ριζάρι.
Λανάρι. Ἐγαλεῖο ἀπαραίτητο γιὰ τὴν παραγωγὴ του νήματος.
Αὐτὸ ποὺ ἔγινε τὸν 18ο-19ο αἰ. (ἐπὶ Τουρκοκρατίας δηλαδὴ) στὰ Θεσσαλικὰ Ἀμπελάκια εἶναι κάτι μοναδικό, σχεδὸν ἀνεπανάληπτο καὶ ἐξάπαντος ὑποδειγματικό. Ἔχουμε μίαν ἔλλαμψη τοῦ κοινοτικοῦ πνεύματος, τοῦ μόνου ποὺ ταιριάζει στὴν μακραίωνη ἑλληνικὴ καὶ ὀρθόδοξη παράδοσή μας.
Ἐμεῖς ποτὲ δὲν ἀναδειχθήκαμε μέσῳ τῶν μεγάλων μεγεθῶν. Σὲ ὅλες τὶς ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας ἐπικρατεῖ τὸ ταπεινό, τὸ λιτὸ καὶ μετρημένο, ὄχι τὸ ὀγκῶδες, τὸ μεγαλοειδές. Ἀκόμη καὶ τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή μας τὴν ὀφείλουμε στὰ μικρὰ μεγέθη. Ποτὲ δὲν θὰ εἴχαμε τύχη, γιὰ παράδειγμα, ἂν τολμούσαμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς ἐπιβούλους καὶ πολεμίους τῆς πατρίδος μας σὲ πεδία ἀνοιχτὰ καὶ ἁπλωμένα. Μᾶς ἔσωσαν πάντα τὰ στενά: Θερμοπύλες, Γραβιά, Σαλαμῖνα. Σωθήκαμε στὸ Σούλι, στὰ Ἄγραφα, στὴν Μάνη. Ἔτσι ὥρισε ἡ θεία Πρόνοια.
«Θέ’ μου Πρωτομάστορα, μ' ἔχτισες μέσα στὰ βουνά·
Θέ’ μου Πρωτομάστορα, μ' ἔκλεισες μὲς στὴ θάλασσα!
Θέ’ μου Πρωτομάστορα, μ' ἔζωσες τὶς ἀκρογιαλιές·
Θέ’ μου Πρωτομάστορα, στὰ βουνά μὲ θεμέλιωσες!»
(Ὀδ. Ἐλύτης, Ἄξιόν ἐστι)
Ἀλλὰ καὶ τὰ παρακάτω λόγια ἀπὸ τὸ ἴδιο ποίημα δὲν θὰ ἤθελα νὰ παρατρέξουμε. Εἶναι μεγάλα καὶ πάνυ καὶ πάντα ἐπίκαιρα.
«Ἔλαβε τὸν Βότρυ ὁ Βορρᾶς
καὶ τὸν Στάχυ ὁ Νότος
τὴ φορὰ τοῦ ἀνέμου ἐξαγοράζοντας
καὶ τῶν δέντρων τὸν κάματο δύο καὶ τρεῖς φορὲς
ἀνόσια ἐξαργυρώνοντας.
Ἄλλο ἐγώ πάρεξ τὸ θυμάρι στὴν καρφῖδα τοῦ ἥλιου δέν ἐγνώρισα
καὶ πάρεξ
τὴ σταγόνα τοῦ νεροῦ στ' ἄκοπα γένια μου δέν ἔνιωσα,
μὰ τραχύ τὸ μάγουλο ἔθεσα στὸ τραχύτερο τῆς πέτρας
αἰῶνες κ’ αἰῶνες.
Ἐκοιμήθηκα πάνω στὴν ἔγνοια τῆς αὐριανῆς ἡμέρας
ὅπως ὁ στρατιώτης ἐπάνω στὸ ντουφέκι του.
Καὶ τὰ ἐλέη τῆς νύχτας ἐρεύνησα
ὅπως ὁ ἀσκητής τὸ Θεό του.
Ἀπὸ τὸν ἱδρῶτα μου ἔδεσαν διαμάντι
καὶ στὰ κρυφά μοῦ ἀντικαταστήσανε
τὴν παρθένα τοῦ βλέμματος.
Ἐζυγίσανε τὴ χαρά μου καὶ τὴ βρήκανε, λέει, μικρή
καὶ τὴν πατήσανε χάμου σὰν ἔντομο.
Τὴ χαρά μου χάμου πατήσανε καὶ στὴν πέτρα μέσα τὴν κλείσανε
καὶ στερνά τὴν πέτρα μοῦ ἀφήσανε,
τρομερή ζωγραφιά μου.
Μὲ πελέκι βαρύ τὴ χτυποῦν, μὲ σκαρπέλο σκληρό τὴν τρυποῦν,
μὲ καλέμι πικρό τὴ χαράζουν, τὴν πέτρα μου.
Κι ὅσο τρώει τὴν ὕλη ὁ καιρός, τόσο βγαίνει πιό καθαρός
ὁ χρησμός ἀπ' τὴν ὄψη μου».
Ἂς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὰ ἱστορικὰ Ἀμπελάκια. Ἂς σκεφθοῦμε τί πέτυχαν οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι, ἡ κοινότης ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων. Παρ’ ὅτι ζοῦσαν ὑπὸ ζυγόν, πέτυχαν νὰ γίνουν ἄρχοντες. Δὲν εἶναι εὔκολο αὐτό. Δὲν πετυχαίνει, παρὰ μόνον ὅταν ξεπερασθεῖ ἡ κακοδαιμονία τῆς φυλῆς μας, ὁ ἐπάρατος κομματισμός. Ἴσως τὸ κατορθώσουν κάποτε οἱ νέοι μας· ποιὸς ξέρει! Ἴσως ξεπεράσουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ συμπλέγματα. Τότε σίγουρα θὰ μεγαλουργήσουν. Τὸ εὐχόμαστε, τὸ ἐλπίζουμε — ἀλλὰ καί, δόξα τῷ Θεῷ! τὸ βλέπουμε νὰ συμβαίνει δειλὰ - δειλὰ στὴν ἐποχή μας, καὶ εἶναι πολὺ παρήγορο.
Τὸ φαινόμενο «Ἀμπελάκια» θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποτελεῖ κεφάλαιο οὐσιώδους σημασίας γιὰ τὰ μαθήματα τῶν οἰκονομικῶν ἐπιστημῶν καὶ μοντέλο προτεραιότητος γιὰ τὴν χάραξη οἰκονομικῆς πολιτικῆς.
Ἂν θέλετε νὰ δεῖτε περισσότερα γιὰ τὰ Ἀμπελάκια καὶ τὸν Γ. Μαῦρο (Schwartz), πατῆστε ἀντιστοίχως ἐδῶ καὶ ἐδῶ: [1], [2].
Μετὰ τὰ ἱστορικὰ Ἀμπελάκια κατευθυνθήκαμε βόρεια καὶ στὴν γέφυρα τοῦ Πηνειοῦ ποταμοῦ στρίψαμε δεξιὰ καὶ κυκλώσαμε τὶς βόρειες καὶ ἀνατολικὲς πλαγιὲς τοῦ Κισσάβου. Ἀριστερά μας στὴν ἀρχὴ εἴχαμε τὸν ἀργυροδίνη[2] Πηνειὸ καὶ κατόπιν τὸ ἀπέραντο γαλάζιο τοῦ Αἰγαίου.
Διανύοντας τὴν ὄμορφη αὐτὴ διαδρομὴ ἀνάμεσα στὸν καταπράσινο καὶ κατάφυτο Κίσσαβο καὶ τὶς ἀμμουδερὲς ἀτέλειωτες παραλίες, φθάσαμε στὸν Ἁγιόκαμπο, ὅπου καὶ περάσαμε τὸ μεσημέρι μας.
Γύρω στὶς 3:30΄μ.μ. ἀναχωρήσαμε ἀπὸ ἐκεῖ γιὰ τὸ μοναστήρι τοῦ Τιμ. Προδρόμου, ποὺ ἦταν ἀσφαλῶς καὶ ὁ κύριος προορισμός μας. Οἱ ἐκδρομὲς αὐτὲς ἔχουν κυρίως προσκυνηματικὸ χαρακτῆρα, ἀλλὰ καὶ πολιτιστικὸ φυσικὰ καὶ μορφωτικὸ καὶ ψυχαγωγικὸ καὶ κοινωνικό, ἀφοῦ μᾶς δίνουν τὴν εὐκαιρία καὶ γνωριζόμαστε καλύτερα μεταξύ μας.
Γιὰ νὰ φθάσουμε στὸν προορισμό μας, ἔπρεπε νὰ διασχίσουμε τὶς νότιες παρειὲς τοῦ Κισσάβου αὐτὴν τὴν φορὰ καὶ νὰ ἀρχίσουμε τὴν ἀνάβασή μας ἀπὸ τὴν θέση ὅπου εὑρίσκεται τὸ χωριὸ Δήμητρα, μετὰ τὴν Ἁγιά.
Μέσα ἀπὸ μία διαδρομὴ γεμάτη ὀξυές, πεῦκα, πλατάνια, ἔλατα, καστανιές, καρυδιές, μηλιές, ἐλαιόδενδρα καὶ ἄλλα ὀπωροφόρα δένδρα, πολύχρωμα λουλούδια, ἀρωματικὰ φυτά, κάθε λογῆς βότανα καὶ πολλὲς πηγές, φθάσαμε πρῶτα στὸ χωριὸ Ἀνατολὴ (παλιὰ ὀνομασία Σελίτσανη), στὴν νοτιοανατολικὴ πλευρὰ τοῦ βουνοῦ καὶ σὲ ὑψόμετρο 960 μ. Ἀπὸ ἐκεῖ τὸ μοναστήρι ἀπέχει περὶ τὰ 4 χλμ.
Ἀξίζει στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ δοῦμε μερικὲς εἰκόνες ποὺ μαρτυροῦν τὸν πλοῦτο τῆς περιοχῆς αὐτῆς σὲ χλωρίδα καὶ πανίδα — εἰκόνες ἀπὸ τὸν καταπράσινο Κίσσαβο γενικώτερα, τὸ βουνὸ ποὺ γυρίσαμε κατὰ τὴν ὄμορφη αὐτὴ ἐκδρομή μας· διότι στὴν οὐσία τὸν γῦρο τοῦ Κισσάβου κάναμε, αὐτὴ ἦταν ἡ διαδρομή μας.
Στὸ μοναστήρι φθάσαμε γύρω στὶς 4:30΄ μ.μ.
Ἡ καλή μας πρεσβυτέρα κ. Ἀνδρονίκη, σύζυγος τοῦ π. Λάμπρου, ὁ ὁποῖος δὲν μπόρεσε νὰ ἀκολουθήσει, μένοντας πίσω γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς ἐνορίας.
Ἡ Γερόντισσα καὶ οἱ μοναχὲς τῆς μονῆς μᾶς ὑποδέχθηκαν μὲ κωδωνοκρουσία, ἡ ὁποία ἐσήμαινε καὶ τὴν ὥρα τοῦ ἑσπερινοῦ.
Ὅταν ἄρχισε ὁ ἑσπερινός, νομίσαμε πὼς εἴχαμε φθάσει στὴν χώρα τῶν ἀγγέλων· τόσο ὄμορφη ἦταν ἡ ψαλμωδία τους, μὲ θαυμάσιες φωνές, ἀκριβεῖς, ἀπέριττες ἐκτελέσεις, δεμένο ρυθμὸ καὶ ἰσοκρατήματα ποὺ σὲ ἄφηναν πραγματικὰ ἄφωνο. Καὶ νὰ σκεφθεῖ κανεὶς ὅτι πάρα πολλὲς ἐκ τῶν μοναζουσῶν δὲν εἶναι Ἑλληνίδες.
Τύχαμε ἀρίστης φιλοξενίας καὶ ἡ Γερόντισσα, μοναχὴ Θεοδέκτη, μὲ πολὺ προθυμία μᾶς μίλησε γιὰ τὴν ἱστορία τῆς μονῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν σημερινὴ πραγματικότητα, πῶς δηλαδὴ εἶναι ἡ ζωὴ ἐκεῖ σήμερα.
Τὸ λουλουδάκι της ἐκδρομῆς μας. Ἡ πιὸ μικρὴ ἀπὸ τὰ τέσσερα κοριτσάκια ποὺ συνόδευσαν καὶ ἐδρόσισαν τὴν σύντομη, ἀλλὰ καὶ τόσο εὐχάριστη ἀποδημία μας.
Τὸ μοναστήρι διαθέτει καὶ ἔκθεση, τὴν ὁποίαν ἐπισκεφθήκαμε. Εἶναι πλούσια σὲ προϊόντα τὰ ὁποῖα παράγουν μὲ πολὺ κόπο οἱ ἴδιες οἱ μοναχὲς προκειμένου νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ὅποιαν αὐτάρκεια.
Στὴν συνέχεια ἡ Γερόντισσα μᾶς ξενάγησε στὸ παλαιὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖο ἦταν κτισμένο σὲ θέση ὑψηλότερη ἀπὸ ἐκείνη ὅπου εὑρίσκεται τὸ σημερινὸ (1.080 μ.).
Εἴσοδος στὸ Καθολικὸ τῆς παλαιᾶς μονῆς.
Ἐδῶ φυλάσσονται τὰ λείψανα τῶν παλαιῶν Πατέρων τῆς μονῆς, ὅσα εὑρέθησαν.
Φωτογραφία μὲ τὴν Γερόντισσα Θεοδέκτη.
Ἡ φωτογράφιση εἶναι τῆς κ. Κατερίνας (Αἰκατερίνης Πολύζου-Κουτσοῦμπα)
Ὁ τόπος ἐκεῖνος εἶναι ἕνα πραγματικὸ μπαλκόνι, ἀπ’ ὅπου κανεὶς μπορεῖ νὰ δεῖ ὁλόκληρον σχεδὸν τὸν Θεσσαλικὸ κάμπο, τὰ βουνὰ τῶν Ἀγράφων, τὸ Πήλιο, ἀκόμη καὶ τὴν Σκιάθο καὶ τὴν Σκόπελο. Ἀπὸ τὸ παλαιὸ μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὅταν ἐπιτρέπει ὁ καιρός, φαίνεται ἀκόμη καὶ τὸ μοναστήρι τῆς Παναγίας Πελεκητῆς, ἢ ἔστω ἡ βουνοπλαγιὰ ὅπου ἐκεῖνο εἶναι κτισμένο.
Κτήτωρ, ἂς μὴ ξεχνοῦμε, καὶ τῶν δύο μοναστηριῶν εἶναι ὁ ὁσιομάρτυς Δαμιανός, ἕνας ἐκ τῶν ὀκτὼ τοπικῶν ἁγίων μας. Ἡ Γερόντισσα μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ ὅσιος Δαμιανὸς ἐπικοινωνοῦσε ἀπὸ τὸ μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου μὲ τὸν ἡγούμενο τῆς Παναγίας Πελεκητῆς μέσῳ κατόπτρων. Πῶς γινόταν αὐτὸ δὲν γνωρίζουμε. Πάντως ὁ ὅσιος Δαμιανὸς δὲν διάλεξε τυχαῖα ἐκεῖνον τὸν τόπο. Ὁ ἴδιος ἔζησε ἀσκητικὴ ζωὴ στὴν σπηλιὰ μιᾶς χαράδρας, κοντὰ στὴν μονή. Τὸ ἀσκητήριό του σώζεται.
Ἀσκητήριον ὁσιομάρτυρος Δαμιανοῦ, κτήτορος τῆς ἱ. μονῆς
Τὸ ἔργο τῶν μοναχῶν ἐδῶ εἶναι πολυσχιδὲς καὶ πολυποίκιλο.
Κάτι σημαντικό, ποὺ θὰ ἦταν παράλειψη νὰ μὴ τὸ ἀναφέρουμε, εἶναι ἡ ἐκ μέρους τῶν μοναζουσῶν παραγωγή, διαφύλαξη καὶ προσφορὰ φυσικῶν σπόρων. Κάθε χρόνο πραγματοποιεῖται στὸν χῶρο τῆς ἱ. μονῆς πανθεσσαλικὴ γιορτὴ ἀνταλλαγῆς φυτῶν καὶ σπόρων παραδοσιακῶν ποκιλιῶν.
Γιὰ περισσότερη ἐνημέρωση πατῆστε ἐδῶ καὶ ἐδῶ.
Πάνω ἀπ' ὅλα εἶναι μοναχὲς καὶ ἀσκήτριες.
Παίρνοντας τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς θὰ ἦταν παράλειψη νὰ μὴ περνούσαμε ἀπὸ τὸν τόπο ὅπου ἐμαρτύρησε ὁ ἀξιάγαστος Δαμιανός. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ παρακάμψουμε τὸν τόπο ποὺ πότισε μὲ τὸ τίμιο αἷμα τους στὶς 14 Φεβρουαρίου τοῦ 1568 ὁ ἅγιός μας.
Ἐκεῖ, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν γέφυρα τοῦ Ἀλκαζάρ, στοὺς πρόποδες τοῦ λόφου τοῦ Φρουρίου, ἐπὶ τοῦ ὁποίου εἶναι κτισμένος ὁ ἱερὸς μητροπολιτικὸς ναὸς ἁγ. Ἀχιλλίου Λαρίσης, ἔχει στηθεῖ ἀπὸ ἐτῶν μία μαρμάρινη πλάκα ποὺ θυμίζει τὸ ἔνδοξο μαρτύριό του (στὴν παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται ἡ ἐν λόγῳ πλάκα στὴν ἀριστερὴ πλευρὰ τῆς γωνίας ποὺ σχηματίζει τὸ κάτω τειχίο).
Ἡ διαταγὴ ἦταν νὰ κρεμασθεῖ στὴν «φούρκα». Οἱ δήμιοι τὸν κρέμασαν σὲ ἕνα μεγάλο δέντρο. Γιὰ κάποιους ὅμως δὲν ἦταν ἀρκετὸ τὸ μαρτύριο αὐτό. Ἕνας πῆρε τὸ τσεκούρι καὶ τὸν χτύπησε δυνατὰ στὸ κεφάλι. Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ κοπεῖ τὸ σχοινὶ τῆς κρεμάλας. Ἡμιθανὴς ὁ Δαμιανὸς ρίπτεται στὴν πυρά. Δὲν ἤθελαν νὰ μείνει ἀβλαβὲς τὸ λείψανό του, διότι γνώριζαν τὶς τιμὲς ποὺ ἀπονέμουν οἱ χριστιανοὶ στὰ λείψανα τῶν ἁγίων. Τὸν ἔκαναν στάχτη γιὰ νὰ ἐξαλείψουν τὸ μνημόσυνό του ἀπὸ τῆς γῆς. Ἀλλὰ δὲν τὸ κατόρθωσαν. Σκόρπισαν τὴν στάχτη του στὸν Πηνειό, ὄχι ὅμως καὶ τὴν δόξα του. «Ὅθεν χάριτι ἤρτυται θείᾳ ποταμὸς ὁ περίχρους, ὁ καὶ Σεραφεὶμ ἀγλαοπυρσόμορφον κεφαλήν, τῷ ῥόῳ δεχόμενος», ὅπως μᾶς λέει καὶ ἕνα τροπάριό του[3]· δηλαδὴ ὁ Πηνειὸς ἁγιάσθηκε, γιὰ νὰ δεχθεῖ μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια στὴν ἀγκάλη του τὴν τιμία κεφαλὴ τοῦ ἱερομάρτυρος Σεραφείμ. Ἔτσι ἁγιάζει ὁ Θεὸς τὴν κτίση. Βουνὰ καὶ κάμποι, θάλασσες καὶ ποταμοί, ρευματιὲς καὶ ὑψώματα αὐτῆς τῆς πατρίδος εἶναι ὅλα ποτισμένα μὲ τὰ τίμια αἵματα, τοὺς ἱδρῶτες, τὰ δάκρυα τῶν ἁγίων της, τῶν μαρτύρων, τῶν ἀσκητῶν, τῶν ἡρώων, τῶν δικαίων.
*
Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν ἐκδρομή μας μὲ τὴν μικρὴ αὐτὴν ἐπίσκεψη στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου τοῦ ἡρωϊκοῦ Δαμιανοῦ. Ἄλλωστε, εἴχαμε πεῖ ὅτι ἡ ἐκδρομὴ αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει τὸν τίτλο: «Στὰ βήματα τοῦ ὁσιομάρτυρος Δαμιανοῦ», καθὼς ὁ ἅγιός μας σ’ ἐκεῖνα τὰ μέρη ἔδρασε κυρίως. Εἴχαμε πεῖ ὅτι ὁ Δαμιανὸς εἶναι ἕνας ὄσσειος[4] ὅσιος.
Μὲ τὸν ἅγιο Δαμιανὸ θὰ κλείσουμε καὶ τὸ μικρὸ αὐτὸ ὁδοιπορικό, παρουσιάζοντας μίαν ἄλλη, ἄγνωστη πλευρὰ τῆς ἁγίας μορφῆς του. Ὅπως μᾶς ἔλεγε ἡ Γερόντισσα Θεοδέκτη, ὁ ὁσιομάρτυς Δαμιανὸς ἔχει χαρίσει παιδιὰ σὲ πολλὰ ἄτεκνα ζευγάρια. Κάθε τόσο καταφθάνουν οἰκογένειες μὲ μικρὰ παιδιὰ ποὺ τοὺς ἔχει δοθεῖ τὸ ὄνομα Δαμιανὸς πρὸς τιμὴν ἐκείνου ποὺ τοὺς χάρισε αὐτὴν τὴν μεγάλη εὐλογία καὶ χαρά. Ἔχει γεμίσει ὁ κόσμος «Δαμιανάκια», λέει χαρακτηριστικὰ ἡ ἡγουμένη.
Ἂς γνωρίζουμε λοιπὸν εἰς τὸ ἑξῆς ὅτι γιὰ τὴν ἀτεκνία μποροῦμε νὰ προσευχόμαστε καὶ στὸν ἅγιο Δαμιανὸ τὸν ἐκ Μυριχόβου Καρδίτσης, τὸν ἕνα τῆς ὀκτάδος ἣν ἡ Θεσσαλιῶτις Ἐκκλησία τιμᾷ.
Ἐμεῖς ἐν παντὶ πάντως ἀγαθῷ ἐξαιτούμεθα τὴν χάρη του καὶ ἐπὶ πάντας ὑμᾶς.
Ἀπολυτίκιον ἁγ. Δαμιανοῦ.
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εὐφράνθητι σήμερον ἡ ἐν Κισσάβῳ Μονή, καὶ Λάρισα σκίρτησον, Δαμιανοῦ ἡ σεπτὴ πανήγυρις πάρεστι. Δεῦτε οὖν καὶ συμφώνως, ἐν αὐτῇ τῷ Σωτῆρι, ᾄσωμεν ἐν αἰνέσει, τοῦτον ἀνευφημοῦντες, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, ὅπως σωζώμεθα.
Οἱ περισσότερες φωτογραφίες εἶναι
τῆς κ. Κικῆς (Κυριακῆς Κατσακιώρη-Ἀντωνίου),
τῆς κ. Κατερίνας (Αἰκατερίνης Πολύζου-Κουτσοῦμπα),
τῆς δ/δος Στέλλας (Στυλιανῆς Κουκόσια) καὶ
τῆς δ/δος Ἄννας Δ. Θεοδωροπούλου.
Πολλὲς φωτογραφίες καὶ εἰκόνες ἀντλήσαμε ἀπὸ τὸ διαδίκτυο.
Εἶναι ἀνάγκη καὶ ὑποχρέωση νὰ εὐχαριστήσω ὅλους
καὶ ίδιαιτέρως τὰ παιδιὰ
γιὰ τὴν ἄψογη παρουσία καὶ ὑποδειγματικὴ συμμετοχή τους
στὴν ἐκδρομὴ αὐτή.
Εἴθε διὰ πρεβειῶν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου
ὁσιομάρτυρος Δαμιανοῦ τοῦ ἐκ Μυριχόβου
ὁ δωρεοδότης Κύριος
νὰ μᾶς χαρίσει καὶ τοῦ χρόνου
μία παρόμοια εὐκαιρία!
π.Δ.Θ.
[1] Μὲ αὐτὸ τὸ ὄνομα ἦταν γνωστὸς στὴν Εὐρώπη ὁ Γεώργιος Λάϊος-Μαῦρος, Ἀμπελακιώτης, πρόεδρος τοῦ ξακουστοῦ συνεταιρισμοῦ τῶν Ἀμπελακίων, τοῦ πρώτου, ὡς λέγεται, συνεταιρισμοῦ παγκοσμίως.
[2] Ἀργυροδίνης λέγεται, ἐπειδὴ ἔχει ἀργυρόχροοες (ἀσημένιες) δίνες, ἤτοι ρεύματα.
[3] Ὁλόκληρο τὸ τροπάριο ἔχει ὡς ἑξῆς. «Πενέστας, ὦ Δαμιανέ, δευτέρας Θετταλῶν ἐπαρχίας, ἐμεγάλυνας δόξῃ σου, λαμπρὲ στεφανῖτα, Ῥιχόβου Σελλάνων τὸ καύχημα. Ἐν ἔριδι δὲ πρὸς ταύτην ἐστί, καὶ Ἀραχώβης Παρακαμπυλίων, τῆς κατ’ Εὐρυτανίαν ὁ δῆμος, ἐκδικῶν σὴν πατρότητα. Χαίρει Φιλοθέου μονὴ ἡ ἐν Ἄθῳ, ἀγγελικόν σε ἡ πάνσεπτος ἀμφιέσασα σχῆμα· Πελεκητὴ δὲ ἡ περιώνυμος, ἐν Καρύτσῃ Δολόπων, σὺν εὐαγεῖ μονυδρίῳ Προδρόμου, παρὰ Σελίτσανην Ὄσσης, ἀκαταπαύστως τὸν ἔφορον σὲ εὐφημοῦσι καὶ κτήτορα. Ἠχέει Τεμπῶν ἡ εὔδροσος κοιλάς, τὰ σὰ θεόφθεγκτα ῥήματα· ὧν ἔλεγχον μὴ φέροντες, οἱ αἵματος διψῶντες δικαίου, ἐν Βουλγαρινῇ τῇ κώμῃ, εἰς ὕβριν συνέλαβον, τὸν ἀνδρειοφρόνῳ σὲ γνώμῃ, σφοδρῶν κολαστηρίων ὑπενεγκόντα ὀδύνας· Πηνειοῦ δὲ δινήεντος, ῥεέθροις ἀργυρέοις, κόνιν αἰθαλόεσσαν σῆς σαρκὸς ἐκέρασαν, οἱ καὶ ἡμιδάϊκτον πυρί σε παραδόντες. Ὅθεν χάριτι ἤρτυται θείᾳ ποταμὸς ὁ περίχρους, ὁ καὶ Σεραφεὶμ ἀγλαοπυρσόμορφον κεφαλήν, τῷ ῥόῳ δεχόμενος· μεθ’ οὗ πρέσβευε, ὁσιομάρτυς πανένδοξε, ὑπὲρ τῶν ἐν πίστει καὶ πόθῳ ἐκτελούντων, τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου» (ἀπὸ τὴν ᾁσματικὴ ἀκολουθία εἰς τοὺς ὀκτὼ τοπικούς μας ἁγίους, ποίημα π. Δημητρίου Θεοδωροπούλου).
[4] Ὄσσειος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀνήκει στὴν Ὄσσα (Κίσσαβο).
