Ἔχει τόσα ὀνόματα ὅσα καὶ οἱ χάρες της, δηλαδὴ ἀμέτρητα.
Τὸ «ὑπὲρ πᾶν» ὄνομά της ὅμως εἶναι Θεοτόκος, αὐτὸ κυρίως.
Δὲν εἶναι ἁπλῶς Παναγία, Μεγαλόχαρη, Κεχαριτωμένη, Πρεσβεία θερμή, Προστασία… εἶναι αὐτὴ ποὺ ἔτεκε τὸν ἕνα τῆς Τριάδος, Θεὸν ἀληθινὸν ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ.
Δὲν πρεσβεύει ἁπλῶς γιὰ μᾶς, εἶναι ἡ αἰτία τῆς σωτηρίας μας, σώτειρα.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας ἀναφωνεῖ:
«Κυρίως Θεοτόκον, σὲ ὁμολογοῦμεν, οἱ διὰ σοῦ σεσωσμένοι, Παρθένε ἁγνή, σὺν Ἀσωμάτοις χορείαις, σὲ μεγαλύνοντες»[1].
Ἂς τὸ ἀκούσουμε ἀπὸ τὸν θαυμάσιο χορὸ τῶν Σιμωνοπετριτῶν Πατέρων.
Ἐμεῖς πάντως θέσαμε ὡς τίτλο τῆς κατηγορίας μας αὐτῆς ὄχι τὸ Θεοτόκος, ἀλλὰ τὸ Παναγία,
διότι ἔτσι τὸ πιὸ συχνὰ τὴν προσφωνοῦμε ὅλοι μας, αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ γλυκὸ ὄνομά της γιὰ μᾶς.
Ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι εἶναι κυρίως Θεοτόκος.
π.Δ.Θ.
[1] Εἱρμὸς θ΄ ᾠδῆς μικροῦ παρακλητικοῦ κανόνος εἰς τὴν ὑπεραγίαν Θεοτόκον.