Eίχε διορία ως τις 10 Ιουνίου για να παραδώσει στην σουηδική ακαδημία την ομιλία αποδοχής του, αλλιώς θα έχανε την αμοιβή των 837.000 ευρώ.
Ο Bob Dynal (Robert Allen Zimmerman, όπως είναι το πραγματικό του όνομα) γεννημένος στις 24 Μαΐου 1941, 76 ετών πλέον, έγραψε μια ομιλία μισής ώρας σε ένα στούντιο του Λος Αντζελες.
«Οταν έλαβα το Νόμπελ Λογοτεχνίας αναρωτήθηκα ποιά ήταν ακριβώς η σχέση ανάμεσα στα τραγούδια μου και την λογοτεχνία», λέει στον πρόλογο της ομιλίας του. «Θέλησα να σκεφτώ και να εξετάσω αν υπάρχει σχέση».
Τα μεγάλα θέματα της λογοτεχνίας ποτέ δεν έπαψαν να θρέφουν τα τραγούδια του. Μιλάει και για τρία βιβλία, τα οποία διάβασε στο δημοτικό και του έμαθαν «μια όραση για την ύπαρξη» και «μια κατανόηση της ανθρώπινης φύσης». Μεταξύ αυτων η Οδύσσεια του Ομήρου.
Ο Dynal παραλλήλισε τις δυσκολίες του Οδυσσέα με του σύγχρονου ανθρώπου λέγοντας: «Ο Οδυσσέας έφτασε να γίνει ένας άγνωστος. Και όταν όλα τελείωσαν, όταν γύρισε σπίτι, κάθισε με τη γυναίκα του και της διηγήθηκε τις ιστορίες. (…) Είναι ένας δρόμος δύσκολος να τον περπατήσεις. Από πολλές απόψεις, κάποιες από τις περιπέτειες του Οδυσσέα, έχουν συμβεί και σ’ εσένα. Και στο δικό σου ποτό έριξαν ναρκωτικό. Κι εσύ μοιράστηκες το κρεβάτι σου με τη λάθος γυναίκα. Κι εσένα σε συνεπήραν μαγευτικές φωνές, γλυκές φωνές, με παράξενες μελωδίες. Κι είχες επίσης δύσκολα διλήμματα. Κι ακόμα δεν είχε τελειώσει τίποτα. Όταν επιστρέφει σπίτι του οι απατεώνες έχουν εκμεταλλευτεί τη φιλοξενία της γυναίκας του. Η αλαζονεία τους τον εξεγείρει. Είναι εκατό και είναι ένας. Αλλά θα πέσουν όλοι, ακόμα και οι ισχυρότεροι. Και όταν τελικά μπαίνει σπίτι του, κάθεται με τη γυναίκα του και της λέει τις ιστορίες του».
Στο τέλος της ομιλίας του αναφέρθηκε στη συνάντηση του Οδυσσέα με τον πολεμιστή Αχιλλέα στον Κάτω κόσμο. «Στον κάτω κόσμο, ο Αχιλλέας που αντάλλαξε μια μεγάλη ζωή γεμάτη ειρήνη και ικανοποίηση για μια μικρή αλλά γεμάτη τιμή και δόξα λέει στον Οδυσσέα ότι ήταν όλα ένα λάθος. «Απλώς πέθανα αυτό ήταν όλο». Δεν υπάρχει τιμή. Δεν υπάρχει αθανασία. Αν μπορούσε να διαλέξει να γυρίσει πίσω και να είναι ένας ταπεινός σκλάβος σε αγρότη στη γη από αυτό που είναι τώρα- ένας βασιλιάς στη χώρα των νεκρών. Όποιες και αν είναι οι δυσκολίες στη ζωή είναι προτιμότερες από το να είσαι εδώ σε ένα νεκρό μέρος».
Έκανε ακόμη αναφορές στον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη.
Για τα τραγούδια είπε ότι οι στίχοι τους προορίζονται για να τραγουδηθούν και όχι για να διαβαστούν σε μια σελίδα χαρτί.
Έκλεισε την ομιλία του με τα λόγια: «τραγούδησε με τη φωνή μου, ω Μούσα, και μέσα από μένα, πες την ιστορία», απηχώντας το προοίμιο της Οδύσσειας: «Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…»!
Ἂς ἀκούσουμε καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ὡραῖα καὶ γνωστὰ σ' ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες τραγούδια του.
Οἱ στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ αὐτοῦ ἔχουν ὡς ἑξῆς:
Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει.
Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας.
Έστησε το κρεβάτι του πίσω απ’ την αγορά
κι έλεγε καλαμπούρια στην ταβέρνα
μπαινόβγαινε κεφάτος στα κουρεία και στα λουτρά
και χάζευε τα ψάρια μες στη στέρνα.
Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του `ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία.
Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια.
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα.
*
Οἱ στίχοι αὐτοί, καὶ κυρίως ὁ τελευταῖος, καταγγέλουν τὴν μικρότητά μας νὰ θέλουμε ν' ἀκοῦμε ψέματα ποὺ νὰ μᾶς χαϊδεύουν τ' ἀφτιά, παρὰ τὴν καθαρὴ ἀλήθεια.
Ἔτσι ἔλεγαν καὶ στοὺς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: «Πεῖτε μας ψέματα, ψέματα! Ψέματα θέλουμε ν' ἀκοῦμε, ὄχι τὴν ἀλήθεια!» Καὶ ὅταν ἐκεῖνοι συνέχιζαν νὰ λαλοῦν τὴν ἀλήθεια, τοὺς λιθοβολοῦσαν, τοὺς ἀτίμαζαν, τοὺς ἐφόνευαν παντοίῳ τρόπῳ, παντοίαν τέχνην μετερχόμενοι.
Καὶ γιὰ τὸν Κύριο λέγει ὁ Πρόδρομός του Ἰωάννης: «ὃ ἑώρακε καὶ ἤκουσε, τοῦτο μαρτυρεῖ, καὶ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ οὐδεὶς λαμβάνει»[1]· «ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα»[2].
