Ἐὰν ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, ἐν ἀρχῇ ἐξάπαντος καὶ ὁ λόγος. Καὶ ὅποιος τὸν Λόγον ἀγαπᾷ ἐν ἀληθείᾳ, οὗτος καὶ τὸν λόγον ἀγαπᾷ καὶ τὴν τέχνην αὐτοῦ, τὴν λογοτεχνίαν. Εἰ δὲ μή, ἄλογος λογιζέσθω ὁ τοιοῦτος.
Ἰσχύουν τότε τὰ λόγια ποὺ ἀπευθύνει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος πρὸς τὴν Θεοτόκον: «Χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα· χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα. Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοὶ συζητηταί· χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί. Χαῖρε, τῶν Ἀθηναίων τὰς πλοκὰς διασπῶσα…».
Διότι «ῥήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶμεν ἐπὶ σοί, Θεοτόκε· ἀποροῦσι γὰρ λέγειν τὸ πῶς καὶ Παρθένος μένεις καὶ τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δὲ τὸ μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν· Χαῖρε, σοφίας Θεοῦ δοχεῖον…».
Ἐὰν δὲν πιστεύει κανεὶς ὅτι ἡ Θεοτόκος ἐδείχθη δοχεῖον τῆς ἐνυποστάτου Σοφίας τοῦ Θεοῦ, πῶς νὰ ὀνομασθεῖ φιλόσοφος[1]; Ποίαν σοφίαν φιλεῖ, ἐὰν ὄχι πρῶτον τὴν τοῦ Θεοῦ ἐνυπόστατον; Καὶ ἐὰν δὲν ἐντρυφᾷ πιστεύων εἰς τὸ μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, πῶς νὰ ὀνομασθεῖ φιλόλογος[2]; Ἀληθὴς γὰρ φιλολογία τὸ φιλεῖν ὑπὲρ πάντα τὸν Λόγον. Καὶ ἀληθὴς λογοτεχνία ἡ περὶ τὸν Λόγον ἐν πρώτοις διατριβή. Ἐν ἀρχῇ γὰρ ἦν ὁ Λόγος!
π.Δ.Θ.
[1] Φιλόσοφος εἶναι αὐτὸς ποὺ φιλεῖ (ἀγαπᾷ) τὴν σοφίαν (φιλῶ + σοφία).
[2] Φιλόλογος εἶναι αὐτὸς ποὺ φιλεῖ (ἀγαπᾷ) τὸν λόγον (φιλῶ + λόγος).