ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΣ
Ἐπίκαιρα
Τιμωρὸς ὁ Θεός;
Τοῦ Κωνσταντίνου Νούση
Καθηγητοῦ Θεολόγου - Φιλολόγου
Με αφορμή τα γεγονότα των ημερών, κινήθηκε μέσα μας και έξω μας το προαιώνιο πρόβλημα της θεοδικίας. Πού είναι ο Θεός, αν υπάρχει; Γιατί επιτρέπει το κακό, εφόσον είναι παντοδύναμος και αγάπη; Είναι τιμωρός ο Θεός; Είναι μόνο αγάπη ή και δικαιοσύνη; Και αν είναι δίκαιος, για ποιον λόγο ευημερούν οι κακοί; Ερωτήματα εξάπαντος όχι πρωτόγνωρα ή άγνωστα στις συνειδήσεις του μετανεωτερικού ανθρώπου, που από τα γεννοφάσκια του γαλουχείται με τα ερωτήματα και τις παραδόσεις του αγνωστικισμού…
Εμείς καλούμαστε, φυσικά, να δούμε και να αντιμετωπίσουμε τα διλήμματα και τις απορίες τούτες με τον χριστιανικό τρόπο του σκέπτεσθαι και πιστεύειν. Ο χριστιανός δεν είναι ένα ον εκτός τόπου και χρόνου, παράλογο ή ευκολόπιστο, φανατικό ή δεισιδαίμον. Μιλάμε για τον αυθεντικό χριστιανό και όχι για την καρικατούρα του – βλ. ζηλωτή ή φονταμενταλιστή. Μέσα από το Ευαγγέλιο του Χριστού και την εκκλησιαστική – Πατερική παράδοση μπορούμε να δούμε καθαρά όλα τα θέματα, όπως και αυτό της «θεοδικίας».
Πρέπει καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι στην ουσία πρόκειται για το πρόβλημα της ανθρωποδικίας. Το ότι, για παράδειγμα, οι φωτιές της Αττικής είναι καρπός σχεδιασμένου εμπρησμού, άναρχης δόμησης και κρατικής υποκρισίας, ολιγωρίας ή αδυναμίας, για αυτά όλα φυσικότατα και δεν ευθύνεται ο Θεός, αλλά εμείς οι ίδιοι. Ωστόσο, υπάρχουν και φυσικά φαινόμενα, στην καταστροφή των οποίων δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει άμεση σχέση ο άνθρωπος, όπως π.χ. στους σεισμούς.
Ο προβληματισμός μας συνεχίζεται πάνω στο δεδομένο ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και παντοδύναμος. Μπορούμε, επομένως, να ισχυριστούμε ότι κάποιο κακό συμβαίνει χωρίς να το γνωρίζει και χωρίς, τουλάχιστον, να το ανέχεται ή να το επιτρέπει; Προφανώς όχι. Εδώ, λοιπόν, απομένει μονάχα η ερμηνεία της ανθρώπινης ελευθερίας, η οποία εισήγαγε και εισάγει αδιαλείπτως το κακό μέσα στην ιστορία. Και ποιος, τότε, ο ρόλος του Θεού; Ανασταλτικός και θεραπευτικός. «Κρατάει, θα λέγαμε, τα μπόσικα» ανάμεσα στον σεβασμό που δείχνει στην (χορηγούμενη από τον ίδιο) ανθρώπινη ελευθερία και στην προνοιακή του επέμβαση προς εξάλειψη του κακού, το οποίο υφίστανται πολλάκις και αθώα θύματα, παντελώς ανεύθυνα (βλ. παιδάκια).
Ο Μ. Βασίλειος στον λόγο του «ότι ουκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός» αναλύει με έξοχο τρόπο το γεγονός ότι ο Θεός δεν φταίει επ’ ουδενί για τη γένεση και ύπαρξη του κακού. Μόνος αίτιος τα κτιστά όντα, κατά πρώτον και κυρίως ο διάβολος και δευτερογενώς ο άνθρωπος. Το κακό, σύμφωνα με την πατερική παράδοση, είναι ανυπόστατο. Παίρνει «υπόσταση» - ‘παρυπόστατον’ – από την κακή προαίρεση και την κτιστότητα των έλλογων όντων. Ο Θεός είναι φύσει Αγαθός και Αγάπη. Ο,τι έφτιαξε και ποιεί είναι «αγαθόν, καλόν λίαν». Καμιά «ουσιαστική» σχέση δεν έχει ο Θεός με το κακό (φυσικό και ηθικό) και με την αμαρτία. Εμείς ευθυνόμαστε για όλα, είτε αυτό είναι εμφανές είτε όχι.
Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία μας, αλλά όχι και χωρίς όρια. Επεμβαίνει και παρεμβαίνει. Ο τρόπος του όμως είναι μυστικός, δηλαδή μυστηριακός και ακατάληπτος για τα δικά μας δεδομένα. Αυτός είναι άκτιστος και τέλειος, ποιος μπορεί να κατανοήσει τα μυστήρια του Θεού, αν Εκείνος δεν τα αποκαλύψει; Επίσης, πρέπει να έχουμε κατά νου πάντοτε ότι «ο Θεός αγάπη εστίν», όπως λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Οι μεγάλοι Αγιοι καταμαρτυρούν ότι ο Θεός «είναι από τη φύση του Ελεος» (άγιος Σιλουανός). Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος αναφέρει ότι ο Θεός είναι μάλλον ελεήμων παρά δίκαιος, συγκριτικά με τα λάθη και τα εγκλήματά μας. Και όταν «τιμωρεί», με πόση αγάπη παιδαγωγεί.
Ο όσιος Πορφύριος τόνιζε ότι Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, αλλά και δικαιοσύνη. Δεν μπορεί να αφήσει «ατιμώρητο» τον άδικο και εγκληματία. Ούτε η ανθρώπινη δικαιοσύνη δεν σηκώνει κάτι τέτοιο. Ο ίδιος όσιος, ωστόσο, σε άλλη συνάφεια υπογράμμιζε ότι ο Θεός «δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται με τις επιλογές του». Δεν πρόκειται, οπωσδήποτε, για αντιφάσεις. Ο Θεός είναι φύσει ελεήμων και φιλάνθρωπος, σε καμιά περίπτωση δεν είναι εμπαθής τιμωρός, δικαστής, δήμιος και σαδιστής. Ακόμη και η κόλαση είναι μια άλλη έκφραση της θείας αγάπης, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το αναλύσουμε εδώ.
Και τι κάμει, λοιπόν, ο Θεός με το κακό που βλέπουμε να επιτρέπει, να «παραχωρεί» με πιο θεολογική ορολογία; Αν ο Θεός δεν παρενέβαινε, εξάπαντος δεν μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στον κόσμο. Αλλά και όταν ακόμη «παραχωρεί» το κακό σύμφωνα με τις ανεξιχνίαστες βουλές Του, πάλι το θεραπεύει και στη ζωή αυτή σε ένα βαθμό (με την απόδοση της ανθρώπινης δικαιοσύνης για παράδειγμα), αλλά προπαντός στην απόδοση της θείας δικαιοσύνης μέσα στην υπέρλογη «αναψυχή» του άμεσου μεταθανάτιου Παραδείσου, κυριότατα δε στη μέλλουσα Βασιλεία Του, μετά την κοινή ανάσταση των κεκοιμημένων με τα νέα σώματά τους. Η νίκη επί του θανάτου από τον Χριστό είναι ήδη το κυριότερο και βασικότερο πλήγμα κατά του περιεκτικού και πολύμορφου κακού. Αλλά εδώ σίγουρα θα έχουμε ενστάσεις από όσους δεν (πολυ)πιστεύουν.
Ο λόγος της Εκκλησίας σήμερα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεχτικός. Οι εποχές άλλαξαν. Οι άνθρωποι είναι πιο αδύναμοι ψυχικά και ευαίσθητοι. Οι αδιάκριτες κορώνες της θεοδικίας καρπός συνηθέστατα ψυχοπαθολογικών συμπλεγμάτων και ζηλωτισμού των φορέων τους – προκαλεί μάλλον το γενικότερο αίσθημα παρά οδηγεί σε μετάνοια και προβληματισμό. Η Εκκλησία είναι η μεγάλη μάνα και γιάτρισσα του κόσμου, που θάλπει και θεραπεύει τα πονεμένα παιδιά της, προσεύχεται για αυτά και τα οδηγεί σταυρικά στην ερχόμενη οσονούπω εσχατολογική Βασιλεία του Θεού, στην οποία προσδοκούμε εμείς οι χριστιανοί ότι θα θεραπευθεί και θα καταργηθεί το κακό ολοκληρωτικά, οριστικά και αμετάκλητα. Και μόνον τότε. Εως τότε έχουμε την προσευχή, την υπομονή, τη μετάνοια, το δάκρυ, την ελπίδα και την αγάπη…
Κ.Ν.
Λάρισα
30/7/2018
Ἀναδοχὴ παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια: Ὅταν ἡ ἀνοχὴ γίνεται ἐνοχή. Ἢ ἄλλως: Τὸ κέρατον ἐστεφανωμένον! (Ἀποκ. ιγ΄ 1).
Πρωτοπρεσβυτέρου
Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου
Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου
Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων
«…καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα,
καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας»
(Ἀποκ. ιγ΄ 1).
Οἱ ἡλικιωμένοι (ὄχι ὑπέργηροι) ἄνθρωποι θὰ ἐνθυμοῦνται ἀσφαλῶς ὅτι λίγες δεκαετίες πρίν, ἕνας ποὺ ἦταν ὁμοφυλόφιλος κρυβόταν, ἔκρυβε τὸ πάθος του, ντρεπόταν τὴν κοινωνία, ἔκανε, ὅ,τι ἔκανε, κρυφά. Ἤξερε πὼς «κινεῖ τὴν αἰδῶ»[1], προκαλεῖ δηλαδὴ τὸ δημόσιο αἴσθημα· γι’ αὐτὸ καὶ φυλαγόταν.
Μετὰ ἄρχισε νὰ ξεθαρρεύσει, νὰ ξεπερνᾶ τὴν αἰδῶ, νὰ μὴ λογαριάζει τὴν κοινωνία, τῆς ὁποίας βέβαια τὰ ἤθη εἶχαν ἤδη ἀμβλυνθεῖ.
Σὲ ἕνα πιὸ προχωρημένο στάδιο, σὲ μία πιὸ «μοντέρνα» καὶ «ἀπελευθερωμένη» ἐποχὴ ὄχι μόνον δὲν κρυβόταν, ὄχι ἁπλῶς δὲν ντρεπόταν, ἀλλὰ καὶ τὄχε καμάρι (gay pride)!
Τὰ τελευταῖα χρόνια κατ’ ἐξόχως προκλητικὸ τρόπο κάποιοι ἐκ τῆς λεγομένης «gay κοινότητος» ἀνέπτυξαν καὶ ἀκτιβιστικὴ δράση, ἵνα τὰ ἀθέμιτα ὡς νόμιμα καθιερωθοῦν καὶ ἀποδεκτὰ γενοῦν.
Ὀργανωμένο lobby καὶ M.K.O. προώθησαν καὶ προωθοῦν τὸ κίνημα. Μέχρι καὶ σὲ μὴ ὁμοφυλόφιλους ἔχουν δοθεῖ χρήματα προκειμένου νὰ λάβουν μέρους σὲ κάποιες ἀπὸ τὶς γνωστὲς gay pride παρελάσεις.
Ἀπόφαση τῶν σερβικῶν ἀρχῶν νὰ ἀκυρώσουν προγραμματισμένη Gay Pride Parade στὸ Βελιγράδι, σήκωσε θύελλα ἀντιδράσεων ἐκ μέρους ἀξιωματούχων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως καὶ τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς, οἱ ὁποῖοι δήλωσαν μεταξὺ ἄλλων ὅτι οἱ κρατικοὶ θεσμοὶ δὲν κάνουν καλὰ τὴν δουλειά τους στὴν Σερβία, διὰ τοῦ τρόπου δὲ αὐτοῦ δυσχεραίνουν τὶς διαπραγματεύσεις γιὰ τὴν ἐνταξιακὴ πορεία τῆς χώρας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση.
Δήμαρχοι βραβεύτηκαν καὶ ἔλαβαν ἰδιαιτέρους ἐπαίνους, ἐπειδὴ ἐπέτρεψαν παρόμοιες παρελάσεις καὶ δὲν ἐναντιώθηκαν.
Ψυχολόγοι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐνεθάρρυναν τὴν ὅλη κατάσταση, εἴτε διότι αὐτὸ πίστευαν πὼς εἶναι τὸ σωστό, εἴτε διότι ὑπηρετοῦσαν ὑποκειμενικὲς σκοπιμότητες — ἀφοῦ, ὅπως εἶναι γνωστό, ἐπικρατεῖ ἀσάφεια ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν παραγόντων οἱ ὁποῖοι συντελοῦν στὴν διαμόρφωση τοῦ φαινομένου τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Μὲ ἁπλᾶ λόγια, ἡ ψυχολόγοι δὲν συμφωνοῦν μεταξύ τους ὡς πρὸς τὸ θέμα αὐτό.
Τέλος, ἀκόμη καὶ θεολόγοι, τῆς δυτικῆς κατὰ κανόνα θεολογικῆς σκέψεως, ἔσπευσαν νὰ γίνουν ἀρεστοὶ μὲ σχετικὰ συγγράμματα καὶ νὰ φανοῦν in. Τὸ τί λέει ὁ ἀπ. Παῦλος στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς του, τὸ πῶς ἑρμηνεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (ὁ σπουδαιότερος ἑρμηνευτὴς τοῦ Παύλου) τοὺς λόγους αὐτούς, τὸ πῶς ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ἐξ ἀρχῆς κατενόησε τὸ φαινόμενο τοῦ «σοδομισμοῦ» ὡς τὸ κυριώτερο ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν στὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας καὶ τὸ θεώρησε στὴν παράδοσή της ὡς τὸ ἀκραιφνέστερο ἐσχατολογικὸ σημεῖο, γι’ αὐτοὺς ἢ δὲν ἔχει καμμία σημασία ἢ ἄλλως πως θὰ πρέπει νὰ ἑρμηνευθεῖ.
Μέχρι ποὺ φθάσαμε βῆμα-βῆμα καὶ μὲ καλὰ μελετημένες, κλιμακούμενες κινήσεις νὰ ἔχει ἤδη ψηφισθεῖ ἀπὸ τὴν Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων (ἵλεως γενοῦ, Κύριε!) ἄρθρο νομοσχεδίου ποὺ προβλέπει τὴν δυνατότητα ἀναδοχῆς παιδιῶν ἀπὸ ὁμόφυλα ζευγάρια.
Τὸ κέρατον ἐστεφανωμένον! (Ἀποκ. ιγ΄ 1).
Ἀπὸ αὐτοὺς κάποιοι προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν ὅτι δὲν πρόκειται περὶ υἱοθεσίας· λὲς καὶ ἡ νομικὴ αὐτὴ διάκριση ἔχει καμμία πνευματικὴ ἢ ἠθικὴ ἀξία. Προσπαθοῦν καὶ πάλι νὰ χρυσώσουν τὸ χάπι, ὅπως σὲ κάθε παρόμοια περίπτωση, σ’ ἐκείνη τῆς ἀμβλώσεως, ἐπὶ παραδείγματι, ποὺ ὀνομάζουν οἱ ἀθεόφοβοι «διακοπὴ κυήσεως» ἢ «λύση κυήσεως». Εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ ἀποκαλοῦν θαυματουργικὰ τὰ «ἐκτρωτικὰ χάπια», διότι ἐπιφέρουν, λένε, «πολὺ ἀποτελεσματικὴ ἐκκένωση τοῦ περιεχομένου τῆς μήτρας» — ὡσὰν ὁ ἱερὸς ἐκεῖνος χῶρος νὰ εἶναι ἀποθήκη ἀποβλήτων καὶ ὄχι ὁ πρόναος τῆς ζωῆς!
Ἄλλοι ὅμως ἐξ αὐτῶν ἀναφανδὸν τάσσονται ὑπὲρ καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς υἱοθεσίας, κηρύσσοντας σὲ ὅλους τοὺς τόνους ὅτι θὰ πρέπει νὰ ξεπεραστοῦν πλέον τὰ «στερεότυπα» — εἶναι στερεότυπο, βλέπετε, γι’ αὐτοὺς ὁ τίμιος γάμος!
Περιττὸν βέβαια νὰ ποῦμε ὅτι ὅσοι δὲν συμφωνοῦν μαζί τους κατατάσσονται, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, πολιτικῶς μὲν στὴν ἄκρα δεξιά, πνευματικῶς δὲ στὴν πτέρυγα τοῦ σκοταδισμοῦ. Τί τῦφος, Θεέ μου· τί τυφομανία! Φύλαξέ μας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ βάλαμε νὰ μᾶς φυλᾶνε! Δὲν ἔχουμε ἄλλη ἐλπίδα πιά, εἶναι πλέον ὁ δικός σου καιρός.
Εἶναι τὸ timing τοῦ Θεοῦ!
Ὁ Θεὸς θὰ ἐπέμβει. Φωνὴ λαοῦ, ὀργὴ Θεοῦ! Ἀρκεῖ νὰ μὴ συνθηκολογήσουμε, νὰ μὴ πάθουμε «ρινοκερίτιδα», ὅπως οἱ πολλοὶ στὸ θαυμάσιο — προφητικὸ μᾶλλον θὰ πρέπει νὰ τὸ ὀνομάσουμε — θεατρικὸ ἔργο τοῦ Εὐγενίου Ἰονέσκο «Ὁ ρινόκερως». Ζοῦμε τὸ «θέατρον τοῦ παραλόγου», γι’ αὐτὸ καὶ παραπέμπω τὸν ἀγαπητὸ ἀναγνώστη στὸ παραπάνω ἔργο. Τὸ ἔργο αὐτὸ ἀνήκει ἀκριβῶς στὴν θεατρικὴ ἐκείνη σχολὴ ποὺ ὀνομάσθηκε Θέατρον τοῦ Παραλόγου, ὁ δὲ συγγραφεύς του ὑπῆρξε ἐκ τῶν κυριωτέρων αὐτῆς ἐκφραστῶν[2].
♦
Ὅσα ἐλέχθησαν ἐδῶ, μὲ πόνο ψυχῆς ἐλέχθησαν· ὄχι δὲ μᾶλλον διότι προσβάλλεται ἡ ἠθική, ἀλλὰ διότι προσβάλλεται ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία καὶ προηγεῖται τῆς ἠθικῆς. Δὲν ἔχω τίποτε μὲ τοὺς ὁμοφυλόφιλους. Οὔτε τὸ πάθος κανενὸς θέλω νὰ διαπομπεύσω. Πευματικά μου παιδιὰ εἶναι, καὶ ἐξομολογῶ κάποιους. Ὡς εἰκόνες Θεοῦ ζῶντος τοὺς βλέπω. Καὶ γι’ αὐτοὺς σταυρώθηκε ὁ Χριστός. Δὲν θεωρῶ τὸν ἑαυτόν μου λιγώτερο ἁμαρτωλὸ ἀπὸ κανένα. Ὅλοι «στὸ ἴδιο καζάνι βράζουμε». Ὅλοι ἔχουμε πάθη, ἀδυναμίες, πτώσεις. Ὅμως, ἂς ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτά. Ὄχι νὰ θέλουμε καὶ νὰ τὰ στεφανώσουμε. Ἀνεχθήκαμε καὶ ἀνεχόμαστε πολλὰ πράγματα. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ "κόκκινες γραμμές", "ἐσκαμμένα". Ὅταν γίνεται ὑπέρβαση αὐτῶν καὶ δὲν ὁμιλοῦμε, τότε ἡ ἀνοχή μας γίνεται ἐνοχή.
[1] Ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἡ λέξη κίναιδος κατὰ μία ἐτυμολογικὴ ἐκδοχή.
[2] Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν τὸ ἔργο, ἐν συντομίᾳ νὰ ποῦμε ὅτι ἡ ὑπόθεσίς του ἔχει ὡς ἑξῆς. Σὲ μία μικρὴ πόλη τῆς Γαλλίας ξαφνικὰ οἱ ἄνθρωποι ἀρχίζουν νὰ μεταμορφώνονται σὲ ρινόκερους. Στὴν ἀρχὴ ἐμφανίζεται ἕνας. Οἱ ἄλλοι τὸν πολεμοῦν. Μετὰ ἐμφανίζεται καὶ ἄλλος. Ἡ ἀντίσταση συνεχίζεται σθεναρά. Σιγὰ-σιγὰ ὅμως καὶ ὅσο ἐμφανίζονται καὶ ἄλλοι (μεταμορφώνονται δηλαδὴ καὶ ἄλλοι ἄνθρωποι σὲ ρινόκερους), ἡ ἀντίσταση κάμπτεται. Καὶ αὐτοὶ ποὺ στὴν ἀρχὴ πάλευαν νὰ ἀποτραπεῖ τὸ κακό, τώρα ἀρχίζουν νὰ διακηρύσσουν ὅτι οἱ ρινόκεροι πρέπει νὰ ἔχουν κι αὐτοὶ ἴσα δικαιώματα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὅτι ὅσοι μένουν πιστοὶ στὶς παλιὲς ἀντιλήψεις περὶ τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους κ.λπ., εἶναι στὴν καλύτερη περίπτωση αἰσθηματίες, συναισθηματικοὶ τύποι καὶ τὰ ὅμοια· καταντοῦν δηλαδὴ γραφικοὶ στὸ τέλος. Ὅλοι στὴν πόλη ἔχουν ὑποκύψει στὴν ρινοκερίτιδα, ἐκτὸς ἀπὸ δυὸ-τρεῖς. Οἱ ρινόκεροι ὁρμοῦν καὶ καταστρέφουν τὸν ἀνθρώπινο πολιτισμό, ὅμως οἱ διανοούμενοι ὑποστηρίζουν πὼς οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὸ δικαίωμα τῆς ἐπιλογῆς, ἀκόμη καὶ τῆς μεταμορφώσεως. Ἐν τούτοις, ὁ Μπερανζέ, ὁ κεντρικὸς ἥρωας τοῦ ἔργου ἐπιμένει ὅτι οἱ μεταμορφώσεις δὲν εἶναι ἑκούσιες, ἀφοῦ ὁ φίλος τους ὁ Ζάν, γιὰ παράδειγμα, ἀρχικὰ μισοῦσε τοὺς ρινόκερους, στὴν συνέχεια ὅμως ὑπέστη πλύση ἐγκεφάλου. Στὸ τέλος ὁ συγγραφεὺς περιγράφει τὴν δεινὴ θέση στὴν ὁποίαν περιέρχεται καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ κεντρικὸς ἥρωας τοῦ ἔργου του, ὅταν μένει μόνος, ὁλομόναχος — ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔχουν μεταμορφωθεῖ, ἀκόμη καὶ ἡ ἀγαπημένη του. Ἡ μοναξιὰ τὸν κάνει νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἴδια του τὴ ὕπαρξη, γιὰ τὴν γλῶσσα του, γιὰ τὴν ἐμφάνισή του, γιὰ τὸ μυαλό του. Βρίσκει τὸν ἑαυτό του λάθος καὶ προσπαθεῖ νὰ μεταβληθεῖ καὶ αὐτὸς σὲ ρινόκερω. Τὸ ξεπερνάει ὅμως κάποια στιγμὴ καὶ ἀνανεώνει τὸν ὅρκο του νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς ρινόκερους. Στὸ τέλος φωνάζει θαρραλέα πρὸς τὸ ἀκροατήριο: «Δὲν συνθηκολογῶ!»
Καλὴ Χρονιά!
Πίστις, ἐλπὶς καὶ ἀγάπη μᾶς χρειάζονται, ὅπως λέει καὶ ὁ ἀπ. Παῦλος (Α΄ Κορ. ιγ΄ 13[1]). Στ' ἀλήθεια, ἀρκοῦν αὐτά!
[1] Γιὰ κοιτάξτε! Αὐτὸς ὁ στίχος ἀπαντᾶ ὑπὸ τὸν ὑπ’ ἀριθμὸν 13, 13. Κι ὅμως δὲν εἶναι «γρουσούζικος»! εἶναι θαυμάσιος καὶ ἐλπιδοφόρος. Τὸ λέω, διότι δυστυχῶς ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἄνθρωποι (χριστιανοὶ) ποὺ ἔχουν «κολλήματα» μὲ ἡμέρες, ἀριθμοὺς κ.λπ.· π.χ. «Τρίτη», (ἀκόμη χειρότερα) «Τρίτη καὶ δεκατρεῖς»… καὶ πάει λέγοντας! Πρὸς Θεοῦ, ἀδελφοί μου!
Λὲς καὶ δὲν ζοῦμε στὴν Ὀρθόδοξη Ἐλλάδα!
π. Δημητρίου Θεοδωροπούλου
25-12-2017
Εἶδα σήμερα πῶς ξεκίνησαν τὰ κεντρικὰ δελτία εἰδήσεων, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγάλα ἰδιωτικὰ κανάλια, σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ κρατικά μας κανάλια (εἰδήσεις τῶν 9:00΄ μ.μ.) καὶ σὲ ἕνα τοπικὸ κανάλι.
Ὅλα εἶχαν ὡς πρῶτο θέμα τὴν «μεγαλοπρεπῆ θεία λειτουργία στὸ Βατικανὸ καὶ τὸ μήνυμα τοῦ Πάππα».
Δεύτερο θέμα, τὴν λειτουργία στὴν Βηθλεὲμ — πάλι τῶν Καθολικῶν. Ἔτσι, εἶπαν, γιόρτασαν οἱ χριστιανοὶ φέτος τὰ Χριστούγεννα ἐκεῖ — ὡσὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ (ποῦ;) στὴν Βηθλεέμ, στὸ κλῖμα τοὺ ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων δηλαδή!
Ὡσὰν πάλι σὲ ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα καὶ σὲ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία νὰ μὴν λειτούργησαν χιλιάδες ναοὶ σήμερα! Ὡσὰν οἱ δικοί μας Πατριάρχες, οἱ Προκαθήμενοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ Ἐπίσκοποί μας νὰ μὴν ἔχουν μηνύματα!
Ὅσο γιὰ τὸ «πνεῦμα» τῶν ἡμερῶν, δὲν ταυτίζεται, κατ’ αὐτούς, μὲ τίποτε ἄλλο πέραν τῆς εὐτραφοῦς φιγούρας τοῦ γνωστοῦ μας, χιλιοφορεμένου «ἁγιοβασίλη»! Ἐν τούτῳ τῷ πνεύματι ἑόρτασαν ἀνὰ τὸν κόσμον οἱ χριστιανοὶ καὶ φέτος τὰ Χριστούγεννα — ἔτσι τοὐλάχιστον εἶπαν στὶς εἰδήσεις!
Ὀργισμένη ἀντίδραση τοῦ Β. Τσιάρτα γιὰ τὶς «ἀλλαγὲς φύλλου»
«Νομιμοποιῆστε καὶ τοὺς παιδόφιλους, νὰ ὁλοκληρώσετε τὰ ἐγκλήματά σας»!
1η Σεπτεμβρίου - Ἡ πρωτοχρονιὰ τῆς Ἐκκλησίας
π. Δημητρίου Ν. Θεοδωροπούλου
Ἀπὸ τοὺς πρώτους χριστιανικοὺς αἰῶνες οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι πατέρες ἐθέσπισαν ὡς ἀρχὴ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους τὴν πρώτη τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου.
Θέλουμε νὰ τὰ βλέπουμε αὐτὰ
Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας γονατίζει στὴν ἐκκλησιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Γονυκλισίας (Πεντηκοστή). Οἱ κενολογοῦντες καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ ξεπεράσουν τὶς ἰδεοληψίες καὶ τὰ χριστιανοφοβικά τους σύνδρομα (κόμπλεξ) σχολίασαν ἀρνητικά. Ντράπηκαν! Πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ ἀρχηγὸς τοῦ κοσμικοῦ κράτους νὰ γονατίζει μπροστὰ σὲ μία ἄλλη ἐξουσία, αὐτὴ τῶν παππάδων; Ἀλλ' ὦ ἀνόητοι καὶ τετυφωμένοι, δὲν γονατίζει ἐνώπιον τῶν παππάδων, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ του γονατίζει. Ἢ μήπως δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὸ κάνει; Ἂν αὐτός, ὁ πρῶτος πολίτης τῆς χώρας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ λατρεύει ἐλεύθερα τὸν Θεόν του, τότε ποιὸς ἔχει; Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα κόπτεστε τότε; Ἀλλὰ θὰ πεῖτε· Ὡς πολίτης ἔχει, ὡς θεσμικὸς ἄρχων δὲν ἔχει. Μά, ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ σχιζοφρενικὴ ἀντίληψη εἶναι ποὺ σᾶς ὁδηγεῖ στὴν παράκρουση καὶ τὸν τῦφο. Μήπως θὰ πρέπει νὰ ἀπαγορεύσουμε στὸν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας νὰ κάνει καὶ τὸν σταυρό του δημοσίως; Τί λέτε;
Κλειστὰ τὶς Κυριακές. Εὔγε στὸν Σκλαβενίτη!
Λάβαμε τὴν παρακάτω εἴδηση καὶ μὲ χαρὰ τὴν ἀναρτοῦμε. Ἐπὶ τέλους κάποιοι ἀντιστέκονται στὴν λαίλαπα τῆς ἰσοπέδωσης τῶν πάντων. Ὅλοι θὰ πρέπει νὰ ἀντιστεκόμαστε, μὲ τὸν τρόπο του ὁ καθένας. Ἂν ἕνας ἐπιχειρηματίας κλείνει τὰ καταστήματά του τὴν Κυριακή, ἀψηφῶντας τὰ διαφυγόντα κέρδη καὶ τὶς συνέπειες τῆς ἀνταγωνιστικότητος, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς δὲν θὰ πρέπει νὰ πλησιάζουμε τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες τέτοιου εἴδους καταστήματα.
Σκλαβενίτης: «Εἶμαι χριστιανὸς ὀρθόδοξος,
σέβομαι τοὺς ὑπάλληλούς μου, σέβομαι τοὺς πελάτες μου….
ΑΛΛΑ ἡ Κυριακή, εἶναι ὅμως γιὰ τὴν οἰκογένεια….»!
Σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης
Μητροπολίτου Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου
«Μέ προβληματίζει λοιπόν ἡ λέξη «ἐλεύθερη» ἀνάμεσα στίς ἄλλες δύο λέξεις: «σύμφωνο συμβίωσης». Ἀλήθεια! ἀπό ποιόν κινδυνεύει ἡ ἐλευθερία τῶν προσώπων ἐκείνων πού θά κάνουν τό σύμφωνο καί ἐπιχειροῦν νὰ τήν κατοχυρώσουν;»
