Ἐκτρώσεις

Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου

Ἀγαπητά μου παιδιά,

Σήμερα ἡ γῆ μας ποτίζεται συνεχῶς ἀπὸ πολὺ αἷμα, ἀπὸ τοὺς πολέμους καὶ τόσα ἄλλα ποὺ συμβαίνουν. Ποτίζεται ὅμως καὶ μὲ ἀθωότερο αἷμα ἀπὸ αὐτὸ τοῦ Ἄβελ, καὶ τὸ αἷμα αὐτὸ εἶναι τῆς βρεφοκτονίας. Εἶναι τὸ αἷμα τῶν ἀθώων βρεφῶν, τῶν ἀπροστάτευτων ὑπάρξεων, τὸ ὁποῖον χύνεται ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς μητέρες των. Ὅλα τὰ ἰατρεῖα κι ὅλα τὰ μαιευτήρια ἔχουν γίνει σφαγεῖα τοῦ Ἡρώδου. Ἑκατομμύρια, ἑκατομμύρια βρέφη σ᾽ ὅλον τὸν κόσμο ἔχουν πεταχθῆ στοὺς ντενεκέδες τῶν σκουπιδιῶν καὶ στοὺς ὑπονόμους. Μήτε τὰ γατάκια δὲν πετοῦν ἔτσι. Ὅπως γνωρίζουμε, αὐτὸς ὁ φονιάς, ὁ γιατρός, ὁ μαιευτὴρ μὲ τὸ νυστέρι του σκοτώνει τὸ βρέφος μέσα στὴν μήτρα -ὅπως ἔχουμε δῆ σὲ ταινία- καὶ μετὰ μὲ τὸ ἐργαλεῖο του σπάζει, θραύει τὸ κεφαλάκι τοῦ παιδιοῦ καὶ τὸ βγάζει. Καὶ ἡ μητέρα δὲν βλέπει τίποτε καὶ πολὺ ἥσυχη ἀναχωρεῖ γιὰ τὸ σπίτι της.

Βλέπετε πόσο τραγικὴ εἶναι ἡ ἔκτρωσις, πόσο μεγάλο ἔγκλημα εἶναι! Θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ σταματήση. Οἱ ἀθῶες αὐτὲς ὑπάρξεις δὲν πρέπει νὰ σκοτώνωνται τόσο τραγικὰ καὶ χωρὶς ἔλεγχο συνειδήσεως, Ἔτσι μὲ τὸν ἁπλὸ λογισμό, ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ θρέψης ἄλλο παιδί. Κανονίζουμε δηλαδὴ ἐμεῖς πῶς θὰ μᾶς φερθῆ ὁ Θεός; Κανονίζουμε ἐμεῖς ἂν θὰ μπορέσουμε ἢ ὄχι νὰ φέρουμε εἰς πέρας ὅσα παιδιὰ μᾶς δώση ὁ Θεὸς μέσα στὴν οἰκογένεια; Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι κανοναρχοῦμε τὸν Θεὸ πῶς θὰ μᾶς φερθῆ;

Τὸ ἔγκλημα αὐτὸ παίρνει ὁλοένα καὶ μεγαλύτερες διαστάσεις, ἐπικίνδυνες, καὶ πρέπει ἐπιτέλους νὰ συνειδητοποιήσουν οἱ γυναῖκες πόσο φοβερὸ εἶναι καὶ νὰ κάνουν ἕναν ἀγώνα νὰ τὸ σταματήσουν ἢ νὰ ἐμποδίσουν ἄλλες γυναῖκες ποὺ πρόκειται κατὰ διαβολικὴ ἐνέργεια νὰ τὸ διαπράξουν. Γιατί συνήθως φθάνουν στὸ ἔγκλημα αὐτὸ εἴτε ἀπὸ ἄγνοια εἴτε ἀπὸ πίεσι εἴτε ἀπὸ πάλη ἐσωτερική. Κυρίως συμβάλλει ἡ συνεργεία τοῦ διαβόλου μὲ αἰτίες καὶ ἀστήρικτες δικαιολογίες καὶ προφάσεις καὶ ἀδυναμίες, ὅπως π.χ. δὲν φθάνουν τὰ οἰκονομικά, μὲ πιέζει ὁ ἄντρας μου, μοῦ ἦλθε ἡ ἀσθένεια κ.λπ. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι καὶ ἡ ἄγνοια, καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος καὶ κατορθώνει νὰ παρασύρη τὶς μητέρες σ᾽ αὐτὸ τὸ τραγικὸ ἁμάρτημα.

Δὲν ξέρω ἂν γνωρίζετε ὅτι αὐτὰ τὰ παιδάκια, αὐτὰ τὰ ἔμβρυα, αὐτὲς οἱ ὑπάρξεις δὲν καταλήγουν στὴν ἀνυπαρξία μὲ τὴν ἔκτρωσι, ἀλλὰ τὸ κάθε ἔμβρυο εἶναι κι ἕνας τέλειος ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα στὴν ψυχή. Αὐτὰ τὰ παιδάκια ζοῦν στὸν ἄλλο κόσμο, κι ὅπως καταλαβαίνετε τόσα ἑκατομμύρια παιδιὰ ἔχουν ἀποτελέσει ἕναν ὁλόκληρο στρατὸ στὸν οὐρανό. Ὅλα αὐτὰ διαμαρτύρονται· τὸ ἀθῶο αἷμα τους βοᾶ πρὸς τὸν Θεὸ ὅτι ἀδικοσκοτώθηκαν καὶ ὅτι δὲν ἔλαβαν τὸ Ἅγιον Βάπτισμα, ὅτι δὲν εἶναι Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι. Καὶ ἡ εὐθύνη σὲ ποιοὺς πηγαίνει; Τὰ εὐκόλως ἐννοούμενα παραλείπονται· δίπλα στὸ αἷμα αὐτὸ ποὺ χύνεται, στὸ «κομπιοῦτερ» τοῦ Θεοῦ γράφεται «ἔγκλημα». Καὶ αὐτὸ τὸ αἷμα πῶς θὰ ξεπλυθῆ; Ὅταν λερώνεται κάποιος μὲ τί καθαρίζεται; Μὲ τὸ ὕδωρ, μὲ τὸ νεράκι τὸ καθαρό. Κι ἐδῶ χρειάζεται ὕδωρ νὰ βγαίνη συνεχῶς ἀπὸ δύο βρύσες, ποὺ εἶναι τὰ δύο μάτια. Ἡ μετάνοια ἡ ἐσωτερικὴ νὰ ἐξωτερικεύεται μὲ μία ἀκένωτη πηγὴ δακρύων ἐφ’ ὅρου ζωῆς!

Βέβαια τὸ ἁμάρτημα συγχωρεῖται, ἀφ᾽ ἧς στιγμῆς κατατεθῆ στὴν Ἱερά, στὴν παντοδύναμη Ἐξομολόγησι, ὅπου δὲν μένει τίποτε ἀσυγχώρητο. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη καὶ «ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ» (Α´ Ἰωαν. δ´ 17). Εἶναι ὅμως καὶ δικαιοσύνη. Γι᾽ αὐτὸ οἱ γυναῖκες ποὺ ἔχουν κάνει αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα, ἂς μὴν ἐπαναπαύωνται ὅτι ἐξομολογήθηκαν τὶς ἐκτρώσεις ποὺ ἔχουν ἤδη κάνει. Θὰ πρέπει σὲ ὅλη τους τὴν ζωὴ νὰ χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλὲς ἀπ᾽ αὐτὲς νοιώθουν ἀνικανοποίητες καίτοι ἐξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ἀκόμη δὲν μετενόησαν ἐσωτερικά, δὲν ἔχυσαν τὸ ἀναλογοῦν δάκρυον, τὸ ὁποῖον θὰ ξεπλύνη τὸ αἷμα τῆς ἐκτρώσεως ἢ τῶν ἐκτρώσεων. Ἡ μετάνοια εἶναι πολὺ μεγάλη, ἀπέραντη. Ἀπόδειξις τῆς ἀγάπης καὶ τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὸ τὸ «ζῆν», τὸ ὅτι ζεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ μετὰ τὸ ἔγκλημα. Ζεῖ καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι τὸν περιμένει ὁ Θεός, κι ἀφοῦ τὸν περιμένει, δὲν πρέπει νὰ χάση τὴν εὐκαιρία, πρέπει νὰ τὴν ἐκμεταλλευθῆ.

Καὶ ὁ κανόνας τοῦ πνευματικοῦ συγκριτικὰ μὲ τὸ πολὺ σοβαρὸ αὐτὸ ἁμάρτημα καὶ εἰδικὸ ἔγκλημα, χρήζει ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Ὁ κανόνας βοηθάει στὴν θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἀλλά, ὅπως εἴπαμε, θὰ πρέπει νὰ ἀνοίξουν καὶ οἱ βρύσες τῶν δακρύων, ποὺ θὰ ξεπλύνουν τὰ αἵματα τῆς ἐκτρώσεως, γιὰ νὰ μπορέση κατόπιν ὁ ἄνθρωπος νὰ αἰσθανθῆ κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Δὲν φθάνει, λοιπόν, μόνον ἡ ἐξομολόγησις. Αὐτὸ ποὺ μετρᾶ, αὐτὸ ποὺ θὰ ἀλλάξη, ποὺ θὰ ἀλλοιώση τὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ, τὴν πικραμένη καὶ φαρμακωμένη, ποὺ θὰ τὴν ἐπαναφέρη ὅπως ἦταν πρὶν ἁμαρτήση ὁ ἄνθρωπος, εἶναι οἱ δύο βρύσες τῶν ματιῶν του, ποὺ θὰ ρέουν δάκρυα μετανοίας. Θὰ πρέπει, πρὶν φύγουμε ἀπ᾽ αὐτὴν τὴν ζωή, νὰ ἔχουμε ἀλλάξει τὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ.

Θὰ σᾶς ἀναφέρω ἕνα ἁπλὸ παράδειγμα: Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα παιδὶ λύπησε τὴν μητέρα του μὲ μία παρακοή, μία ἀσέβεια. Ὅταν ἐπιστρέψη αὐτὸ τὸ παιδὶ καὶ τῆς πῆ: «Συγγνώμη, μητέρα, γι’ αὐτὸ ποὺ ἔκανα· δὲν θὰ τὸ ξανακάνω», ἡ μητέρα θὰ ἀπαντήση: «Συγχωρεμένο νὰ εἶσαι καὶ μὴν τὸ ξανακάνης». Τὴν συγχώρεσι τὴν πῆρε. Ἂν ὅμως πέση στὴν ἀγκαλιά της κι ἀρχίση νὰ κλαίη, νὰ ὀδύρεται, νὰ τὴν παρακαλῆ καὶ νὰ τὴν ἱκετεύη νὰ τοῦ δώση ἀπὸ καρδιᾶς τὴν συγγνώμη, τότε δὲν θὰ μείνη ἡ ἐλάχιστη λύπη καὶ πικρία μέσα της γιὰ τὸ σφάλμα τοῦ παιδιοῦ. Αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο ποὺ μετανοεῖ καὶ ἐπιστρέφει στὸν Θεὸ μετὰ ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἁμάρτημα.

Ὅσον περισσότερον μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος κι ὅσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον ἡ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλοιώνεται. Εἰς βάθος γίνεται ἡ καταλλαγὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου καὶ ἰδιαίτερα στὴν περίπτωσι αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἐκτρώσεως, ὅπου ἐπιβάλλεται ἡ ροὴ τῶν δακρύων νὰ μὴ σταματήση τὸ δάκρυ μέχρι τελευταίας ἀναπνοῆς.

Γι᾽ αὐτὸ κι ἐμεῖς δεχόμεθα τοὺς πάντες σ᾽ αὐτὸ τὸ σωτήριο λουτρό, σ᾽ αὐτὸ τὸ λιμάνι ποὺ λέγεται ἐξομολόγησις. Κι ἐκεῖ ἀράζει τὸ κάθε τσακισμένο καράβι ἀπὸ τὶς φουρτοῦνες τοῦ ὠκεανοῦ. Εἴτε τὸ ἔχουν δείρει ἄνεμοι ἢ φουρτοῦνες ἢ ληστές, ὁτιδήποτε κι ἂν εἶναι αὐτό, ἔρχεται καὶ γωνιάζει σιγὰ – σιγά. Τοῦ ἔχουν φύγει τὰ κατάρτια, τὰ πανιά, καὶ τὸ μόνο ποὺ περισώζεται εἶναι τὸ σκάφος, ὁ σκελετός. Καὶ μπαίνει μέσα στὰ συνεργεῖα τὰ διορθωτικά, διορθώνονται ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα καὶ γίνεται πάλι καινούργιο τὸ καράβι αὐτό.

Ἔτσι μία ἡμέρα ἦλθε ἕνα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ἦλθε μία γυναίκα στὸ μυστήριο  -ἐγὼ βέβαια τὴ λυπήθηκα τρομερὰ - καὶ μοῦ παρουσιάζει ἡ καημένη πενήντα ἐκτρώσεις! Βάλε τώρα τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ τίθεται στὴν κρίσι τοῦ πνευματικοῦ· πενήντα φόνοι παιδιῶν! Φυσικὰ ἐφ᾽ ὅσον ὁ Θεὸς τὴν ἔχει στὴν ζωὴ ἀκόμη, εἶναι ἐγγύησις τοῦ Θεοῦ ὅτι τὴν ἀνέχεται καὶ τὴν περιμένει, ὀπότε ποιὸς πνευματικὸς εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος θὰ τῆς φερθῆ κατ᾽ ἄλλον τρόπον; Τὴν πῆρα βέβαια μὲ πολλὴ στοργή, μὲ πολλὴ ἀγάπη, προσπάθησα νὰ τὴν βολέψω καὶ τῆς ἔδωσα ἐκεῖνο τὸ φάρμακο ποὺ τῆς χρειαζότανε.

Σκεφθῆτε πόσα χρόνια περάσανε· τὴν βασάνιζε τὸ ἁμάρτημα αὐτὸ καὶ δὲν εἶχε τὴν τόλμη νὰ τὸ πῆ! Καὶ γύρισε πίσω μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Πόσο τρομερὴ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἀλλὰ καὶ ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων! «Ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι μεγάλη χαρὰ γίνεται ἐν τῷ οὐρανῷ» (Λουκ. ιε´ 7). Δὲν εἶναι μόνον τὸ ὅτι μετανοεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ κλαίει καὶ ὀδύρεται τὴν κατάντια του καὶ ὁ Θεὸς τὸν σώζει, ἀλλὰ καὶ ὅτι παραχρῆμα γίνεται καὶ στὸν οὐρανὸ χαρά. Ὁλόκληρος ὁ οὐρανὸς πανηγυρίζει καὶ οἱ Ἄγγελοι ὑμνοῦν καὶ αἰνοῦν τὸν Θεὸ γιὰ τὴν σωτηρία μιᾶς ἀθανάτου ψυχῆς!

«Μακάριοι ὧν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καὶ ὧν ἐπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» (Ψαλμ. λα´ 32)· δηλαδὴ εἶναι εὐτυχὴς ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἀξιώθηκε νὰ συγχωρηθοῦν οἱ ἁμαρτίες του. Τί εὐχαριστία νὰ ἀποδώση κανεὶς στὸν Θεό! Σκέψου· ἐγὼ νὰ ἔχω ζήσει χίλια χρόνια, νὰ ἔχω κάνει ὅλα τὰ ἐγκλήματα τοῦ μεγαλύτερου ἐγκληματία καὶ τελικὰ νὰ μὲ φωτίση τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νὰ ἐπιστρέψω, γιὰ μία στιγμὴ νὰ τὰ καταθέσω ὅλα καὶ μέσα σὲ δύο λεπτά, σὲ λίγη ὥρα νὰ βρεθῶ δίκαιος, νὰ βρεθῶ λουσμένος, νὰ βρεθῶ στοὺς οὐρανούς! Μὰ ἐκεῖνα τὰ χίλια χρόνια τί γίνονται; Πᾶνε ἐκεῖνα· μὴν τὰ λογαριάζεις, δὲν ὑπάρχουν τώρα, ἔχουν σβήσει, δὲν ζητοῦνται αὐτὰ πλέον, βγῆκαν ἀπὸ τὰ κατάστιχα τῶν δαιμόνων ἀμέσως, πάραυτα! Εἶναι διαταγὴ τοῦ Θεοῦ! Μὲ τὸ κάθε ἁμάρτημα ποὺ καταθέτεις, πατάει τὸ κουμπάκι τοῦ «κομπιοῦτερ», τάκ, ἄφεσις! Τάκ, ἄφεσις! Ἄφεσις! Μὲ ἄθροισμα ἀπὸ κάτω «μηδέν». Λευκὸ μητρῶο! Ὕστερα, εἶναι νὰ μὴν προσκυνᾶς αὐτὸν τὸν Θεό, νὰ μὴν πέσης κάτω καὶ νὰ κλαῖς ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἔρωτα καὶ πόθον Θεοῦ;

Εὔχομαι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μᾶς ἐπισκιάζη ὅλους καὶ νὰ μᾶς διατηρῆ ἐν Χριστῷ. Ἀμήν.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο  τοῦ Γέροντος Ἐφραὶμ Φιλοθεΐτου
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Ὁμιλία ποὺ ἔγινε στὴν Ἀμερικὴ
ἔκδ. Ἱερᾶς Μ. Φιλοθέου, Ἅγιον Ὄρος