Ὑπάρχει καὶ τέτοιο site στὸ διαδίκτυο. Ἀσφαλῶς πολὺ προχωρημένο καὶ πάντῃ ἐπιτηδευμένο.
Πατῆστε ἐδῶ γιὰ νὰ πάρετε μιὰ ἰδέα.
Ἡ Ἀλεξανδρινὴ κοινὴ ἦταν ἡ διεθνὴς γλῶσσα τῶν ἑλληνιστικῶν χρόνων. Ὑπῆρξε ἡ γλῶσσα τῶν λογίων καὶ κατὰ τοὺς ρωμαϊκοὺς χρόνους, κατὰ δὲ τοὺς βυζαντινοὺς ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς αὐτοκρατορίας. Εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἀκόμη καὶ σήμερα στὴν θεία λατρεία, ἡ γλῶσσα ποὺ γράφηκαν (ἢ καὶ μεταφράσθηκαν) οἱ θεῖες Γραφές, τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων καὶ οἱ ὑπέροχοι ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι.
Στὴν γλῶσσα αὐτὴ θὰ μπορούσαμε εὔκολα νὰ συνεννοηθοῦμε ἐμεῖς οἱ Nεοέλληνες μὲ τοὺς ἀρχαίους προγόνους μας. Θὰ μπορούσαμε, θέλω νὰ πῶ, καὶ ἐμεῖς καὶ ἐκεῖνοι εὔκολα νὰ προσεγγίσουμε τὸν θαυμάσιο αὐτὸν γλωσσικὸ τύπο. Κάτι τέτοιο δὲν θὰ ἦταν εὔκολο, ὅπως καταλαβαίνετε, νὰ κάνουμε ἐμεῖς μὲ τὴν ὁμηρικὴ ἢ τὴν ἀττικὴ διάλεκτο καὶ ἐκεῖνοι μὲ τὰ νεολελληνικά μας.
Στὴν Ἀλεξανδρινὴ κοινὴ θὰ μποροῦσαν νὰ συναντηθοῦν ὅλοι οἱ πολιτισμοί. Αὐτὸ ἄλλωστε συνέβη τὰ παλαιὰ ἐκεῖνα χρόνια. Ἡ Ἀλεξάνδρεια ὑπῆρξε τὸ πολιτιστικὸ κέντρο, ὁ πολιτισμικὸς φάρος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἡ Ρώμη ἦταν διοικητικὸ κέντρο. Πολιτιστικὴ πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ Ἀλεξάνδρεια.
Ὄντως λοιπὸν θὰ ἄξιζε νὰ ἦταν ξανὰ διεθνὴς γλῶσσα ἡ ἑλληνική. 
Κάτι τέτοιο ἔχουν ἀντιληφθεῖ πολλοὶ ἄνθρωποι ἀνὰ τὸν κόσμο καὶ τὸ προτείνουν, τὸ προσπαθοῦν, τὸ «δουλεύουν». Στὸ πλαίσιο αὐτὸ κινεῖται καὶ τὸ ἐν λόγῳ site. Πολὺ φιλόδοξη βέβαια ἡ προσπάθεια καὶ οὐτοπικὴ σχεδόν. Κάτι τέτοιο γιὰ νὰ γίνει, θὰ πρέπει οἱ περισσότεροι τῶν ἀνθρώπων νὰ προτάσσουν στὴν ζωή τους τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι τὴν ὕλη.
Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο θὰ πρέπει νὰ παρατηρήσουμε. Ἡ γλῶσσα εἶναι κάτι ζωντανό. Δὲν κατασκευάζεται. Οὔτε νεκραναστάσεις της μποροῦμε νὰ πετύχουμε — ὅπως προσπάθησε ὁ Κοραῆς καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του. Αὐτὸ βέβαια χωρεῖ καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση τῶν συγχρόνων κρατικῶν παρεμβάσεων, διὰ τῶν ὁποίων ἡ γλῶσσα μας ὑπτιοῦται ἐπὶ τῆς κλίνης τοῦ Προκρούστη.
Ἂς μάθουμε ἐπὶ τέλους ὅλοι νὰ χρησιμοποιοῦμε σωστὰ τὴν γλῶσσα, 
χωρὶς προκαταλήψεις, ἰδεοληψίες, ἀποκλεισμούς, κανονιστικὲς ἀγκυλώσεις. Ὅλος ὁ πλοῦτος, ἀπὸ τὸν Ὅμηρο μέχρι σήμερα, ἂς χρησιμοποιεῖται μὲ σεβασμὸ καὶ ἐλευθερία στὴν ἔκφραση. Οἱ κανόνες τῆς Γραμματικῆς εἶναι καλοὶ καὶ χρήσιμοι, ὅμως θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθοῦν τὴν γλῶσσα καὶ ὄχι ἡ γλῶσσα νὰ ἀκολουθεῖ δουλικὰ τοὺς κανόνες. Ἂς μιλοῦμε ἐλεύθερα. Μὴ φυλακίζουμε τὴν γλῶσσα μας.
Καὶ μὴ περιμένουμε τοὺς ξένους νὰ μᾶς δείξουν πόσο σπουδαία εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ ἔχουμε.
π.Δ.Θ.
